Η απαγόρευση του γάμου ομοφύλων ως έμφυλη διάκριση

Καταπιάνομαι σήμερα με το γνωστό και πιασάρικο ζήτημα του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, μπας και πουλήσουμε κανά φύλλο παραπάνω. Δεν θα ασχοληθώ φυσικά με το εάν και κατά πόσον ένας τέτοιος γάμος θα έπρεπε να αναγνωριστῄ νομικώς, πράγμα που θεωρώ δεδομένο, αλλά με την προσφορώτερη νομική του θεμελίωση.

Συνήθως αναφερόμαστε σε γάμο ομοφυλοφίλων, επειδή προφανώς οι ομοφυλόφιλοι είναι οι κατ’ εξοχήν ενδιαφερόμενοι. Αυτό όμως πόρρω απέχει του να είναι ακριβές∙ όπως ακριβώς όσοι παντρεύονται σήμερα δεν είναι κατ’ ανάγκην ετεροφυλόφιλοι και, πολύ περισσότερο, δεν απαιτείται να είναι, έτσι και σε ένα πιθανό γάμο ομοφύλων οι μελλόνυμφοι καθόλου δεν απαιτείται να είναι ομοφυλόφιλοι.

Νομίζω ότι αυτή η απλή διαπίστωση μπορεί να έχῃ σοβαρές συνέπειες στην επιχειρηματολογία όλων ημών που υποστηρίζουν την θέσπιση ενός ομόφυλου γάμου. Κατά κανόνα δηλαδή προβάλλουμε το δικαίωμα του γενετήσιου αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα της ιδιωτικότητας, την απαγόρευση διακρίσεων βάσει γενετήσιου προσανατολισμού ως (ασφαλώς πειστικά ρητορικώς, λίγο όμως εκτός στόχου κατά την γνώμη μου) κανονιστικά επιχειρήματα υπέρ της άποψής μας. Τα πράγματα όμως ενδέχεται να γίνωνται πιο απλά και, κυρίως, πιο εύστοχα με άλλου είδους επιχειρηματολογία.

Αφής στιγμής διευκρινίστηκε ότι το ποιος-βάζει-τι-σε-ποιον δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον θεσμό του γάμου, καθώς ο γάμος ούτε σκοπό την τεκνοποιία έχει (αν είχε, θα απαγορευόταν στους στείρους!) ούτε απαγορεύεται φυσικά υπό την παρούσα μορφή του στους ομοφυλόφιλους (ένας ομοφυλόφιλος άνδρας μπορεί κάλλιστα να παντρευτῄ μια ομοφυλόφιλη γυναίκα!), απομένει κατά την γνώμη μου η οπτική γωνία της απαγόρευσης των εμφύλων διακρίσεων. Η σκέψη αυτή μοιάζει κάπως παράξενη εκ πρώτης όψεως, νομίζω όμως ότι μπορεί να αποτελέσῃ ισχυρό κανονιστικό θεμέλιο.

Εκείνο που κάνει την (ερμηνευτικώς συναγόμενη μέχρι τώρα) απαγόρευση τόσο άδικη είναι ότι γίνεται βάσει του φύλου. Υπάρχει με άλλα λόγια μια σύμβαση, ο γάμος, η οποία επιτρέπεται να τελήται μόνο από αντισυμβαλλόμενους με ωρισμένο συνδυασμό φύλων και όχι άλλο. Αυτό όμως αντίκειται όχι μόνο στην αρχή της συμβατικής ελευθερίας, αλλά και στην απαγόρευση της αυθαιρεσίας ως ειδικώτερη εφαρμογή της αρχής της ισότητας. Όσο και αν ακούγεται παράξενο, το φύλο και μάλιστα η διαφορά φύλου δεν είναι νομικώς κρίσιμη για την σύναψη της εν λόγῳ συμβατικής σχέσης! Η διαφορά του φύλου θα έπρεπε να ενδιαφέρῃ μόνο στον βαθμό που αφορᾴ τους ελεύθερους συμβαλλομένους. Από εκεί και πέρα, de generibus non disputandum.

Ας κάνουμε ένα μικρό διανοητικό πείραμα: αν το κράτος απαγόρευε π.χ. την σύμβαση μισθώσεως μεταξύ γυναικών, θα υπήρχε μήπως κάποιο συνταγματικό πρόβλημα; Η απάντηση είναι εύγλωττη. Γιατί να ισχύῃ κάτι διαφορετικό στην σύμβαση του γάμου;

Συμπέρασμα: η απαγόρευση του γάμου ομοφύλων συνιστᾴ έμφυλη διάκριση, διότι ευνοεί εντελώς αυθαίρετα κάποιους συνδυασμούς φύλων έναντι κάποιων άλλων.

Το κράτος όμως (πρέπει να) είναι σαν τους αγγέλους: δεν έχει φύλο!

Γιατί δεν θα γίνω ποτέ πρωθυπουργός

Αυτές είναι δέκα πολιτικές –και όχι μόνο– θέσεις που υποστηρίζω, όχι σε ιεραρχική σειρά:

α. Πλήρης ισοπολιτεία στους ομοφυλόφιλους. Εδώ συμπεριλαμβάνονται κάθε είδους φορολογικά, συνταξιοδοτικά, δικονομικά και οικογενειακά δικαιώματα, με κορυφαία φυσικά ανάμεσά τους τα δικαιώματα γάμου και υιοθεσίας.

β. Αυστηρός σεβασμός της θρησκευτικής ελευθερίας. Η θέση αυτή συνεπάγεται κυρίως την κατάργηση του ψευδεγκλήματος του προσηλυτισμού, την ελεύθερη ανέγερση και συντήρηση ευκτηρίων οίκων άλλων θρησκειών, την αναγνώριση όλων των θρησκειών ως νομικών προσώπων ειδικού εκκλησιαστικού δικαίου και, ασφαλώς, την κατάργηση της ιερονομικής δικαιοδοσίας λόγῳ θρησκεύματος. Σε συνδυασμό με την θέση αυτή έρχεται και ο

γ. Χωρισμός Κράτους και Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δηλαδή: εύλογη αποζημίωση της Εκκλησίας για την περιουσία της που έχει κατά καιρούς κρατικοποιηθεί με παράλληλη διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου από το Υπουργείο, κατάργηση της υποχρεωτικής προσευχής και εκκλησιασμού στα σχολεία και στον στρατό. Δεν θεωρώ αντισυνταγματικό πάντως τον κατηχητικό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τον προαιρετικό θρησκευτικό γάμο, ενῴ δέχομαι την σκοπιμότητα του χαρακτηρισμού της «επικρατούσας θρησκείας» και ό,τι αυτός συνεπάγεται, όπως σταυρό στην σημαία και στον κοντό, αγιασμούς και τιμητικά αγήματα, ως ιστορικού και κοινωνικού δεδομένου.

δ. Φιλελευθεροποίηση του Ποινικού Δικαίου, που περιλαμβάνει απεγκληματοποίηση της καλλιέργειας και χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών, απεγκληματοποίηση της εμπορίας οργάνων και της κλωνοποίησης και κατάργηση σειράς παραδοσιακών εγκλημάτων, όπως της εξύβρισης, της απλής δυσφήμησης, της βλασφημίας, της αιμομιξίας, της επαιτείας, της απόδρασης, της προσβολής συμβόλων του κράτους, της παράλειψης χρήσης κράνους από οδηγούς διτρόχων.

ε. Απόκρουση των λεγόμενων θετικών διακρίσεων, άρα και του άρ. 116 παρ. 2 Συντ. Ο ρατσισμός δεν είναι καλός ή κακός, δεν έχει πρόσημο, δεν καθαγιάζεται από τον σκοπό του.

στ. Γλωσσικός αυτοκαθορισμός: γλώσσα της διοίκησης και της εκπαίδευσης είναι εκείνη που επιθυμεί ο τοπικός πληθυσμός.

ζ. Περιωρισμένα πολιτικά δικαιώματα στους αλλοδαπούς, βασικά εκλογικό δικαίωμα στις τοπικές εκλογές.

η. Περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, άρα ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση, μείωση φορολογίας. Πάσχουμε από υπερβολικό, σπάταλο, διεφθαρμένο κράτος, όχι από έλλειψή του.

θ. Δημόσια επίβλεψη του τρόπου εισαγωγής στα Πανεπιστήμια· η κρατική ιδιοκτησία τους περιττεύει. Σε σχέση με αυτό:

ι. Πραγματική αυτοδιοίκηση των δημοσίων Πανεπιστημίων: μεταφορά μονίμων πόρων, κατάργηση του ασύλου και, το κυριώτερο, μετάθεση σε αυτά της απόφασης σχετικά με τον τρόπο εισαγωγής.