Όσα αφήνουμε πίσω

Και συνεχίζουμε λίγο διαφορετικοί, λίγο άλλοι…

Η γκιουλιβεριανή αγελάδα του νομικού

Στον έξω από το Συνιστολόγιο κόσμο, στις καρδιές των ανθρώπων που δεν είναι νομικοί (ή -ορθότερα- που είναι μη-νομικοί) επικρατεί μια σταθερή καχυποψία απέναντι στους νομικούς. Επικρατεί η γνώμη και η πεποίθηση ότι οι νομικοί προβαίνουν σε τερτίπια με τη γλώσσα και το δίκαιο (ή καλύτερα με τη γλώσσα του δικαίου), κοροϊδεύοντας τον απλό κοσμάκη και κάνοντας τελικά το δικό τους, ενόσω η «πραγματική» Δικαιοσύνη κοιμάται τον γνωστό μακάριο ύπνο της…

Ο κόσμος δεν πιστεύει γρι από τις αναλύσεις των νομικών, όχι μόνο δεν τις καταλαβαίνει αλλά και είναι βαθιά προκατειλημμένος εναντίον τους ακόμη και όταν κάποτε είναι σε θέση να τις καταλάβει. Θεωρεί ότι το Δίκαιο μονοπωλείται από μια συντεχνία καπάτσων σοφιστών που με πονηριές και ρητορείες αθωώνουν τους ενόχους, ενοχοποιούν τους αθώους, καταδικάζουν τους δίκαιους και δικαιώνουν τους αδίκους…Για τον πολύ κόσμο η διαστροφή του δικαίου οφείλεται και μπορεί να αναχθεί σε μια διαστροφή των νομικών, ενώ και το άδικο -ως διεστραμμένο δίκαιο- δεν είναι παρά το προϊόν που παρήγαγε το στραβό κεφάλι ενός διεστραμμένου νομικού (δικαστή ή δικηγόρου)…

Υποψιάζομαι ότι οι ρίζες αυτής της αντίληψης είναι βαθιές. Υποψιάζομαι επίσης ότι στη σχετική προκατάληψη μετέχουν τόσο ένας πυρήνας αληθείας όσο και ένας περίβολος ανάμικτος από φθόνο για τους κλειδοκράτορες του δικαίου, δέος μπροστά στην πολύπλοκη (και δύσκολη!) νομική σκέψη, βαθιά απογοήτευση για πραγματικές αδικίες του παρελθόντος, κοινωνικά συμπλέγματα, ταξικούς ανταγωνισμούς και άλλα πολλά. Προχθές μάλιστα, σε μια από τις ιστορίες στα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Jonathan Swift, βρήκα μια εξαιρετική περιγραφή της σχετικής προκατάληψης με την οποία ο μη-νομικός μου εαυτός γέλασε από καρδιάς και το νομικό μου alter-ego ντράπηκε και κοκκίνισε μέχρι τ’αυτιά.

Νομίζω λοιπόν, ότι ενόψει εορτών και σχετικής περισυλλογής μπορώ να αποχαιρετήσω τη χρονιά που φεύγει με ένα αυτοκριτικό post: Παραθέτοντας αντί για δικές μου μπαρούφες, μια απολαυστική περιγραφή της σχετικής προκατάληψης κατά του είδους μου, του Homo-Juristus, σε πρόχειρη μετάφραση. Μιλάει ο Γκιούλιβερ του Swift και περιγράφει γλαφυρά στον συνομιλητή του την εικόνα των νομικών και την κατάσταση-λειτουργία της Δικαιοσύνης στη χώρα του, εκεί στα μέσα του δεκάτου ογδόου αιώνα…Πόσα έχουν άραγε αλλάξει μέχρι σήμερα; Ας μας απαντήσουν οι μη-νομικοί.

«…υπήρχε μια κοινότητα ανθρώπων μεταξύ μας, μεγαλωμένοι από τα μικράτα τους στην τέχνη της απόδειξης, με πολυλογίες γι’αυτό, ότι το άσπρο είναι μαύρο και το μαύρο άσπρο, ανάλογα με το πόσο πληρώνονταν. Σ’ αυτή την κοινότητα όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι σκλάβοι. Για παράδειγμα, αν ο γείτονάς μου εποφθαλμιά την αγελάδα μου βρίσκει και έναν δικηγόρο για να αποδείξει ότι επιβάλλεται να μου την πάρει. Πρέπει τότε κι εγώ να προσλάβω έναν άλλον για να υπερασπιστώ το δικαίωμά μου, καθώς αντίκειται στους ορισμούς του νόμου ένας άνθρωπος να μπορεί να εκπροσωπήσει τον εαυτό του. Τώρα, σ’αυτή την περίπτωση, εγώ που είμαι ο δικαιούχος (της αγελάδας) βρίσκομαι ενώπιον δύο σοβαρών μειονεκτημάτων: Πρώτα πρώτα ο δικηγόρος μου, καθώς έχει σχεδόν από την κούνια του εξασκηθεί στο να υπερασπίζεται το ψέμα, είναι αρκετά έξω από τα νερά του όταν καλείται να υπερασπιστεί το Δίκιο, πράγμα που είναι μια αφύσικη αποστολή που την επιχειρεί πάντα με μεγάλη αδεξιότητα, αν όχι με κακοτροπία. Το δεύτερο μειονέκτημα είναι ότι ο δικηγόρος μου πρέπει να προχωρήσει με μεγάλη προσοχή αλλιώς θα τον επιπλήξουν οι δικαστές και θα τον αποδιώξουν οι συνάδελφοί του, σαν κάποιον που ευτελίζει την πράξη του δικαίου. Και κατά συνέπεια, δεν μένουν παρά δύο μέθοδοι για να διατηρήσω την αγελάδα μου. Η πρώτη είναι να εξαγοράσω με διπλάσια αμοιβή τον δικηγόρο του αντιδίκου μου που τότε θα προδώσει τον πελάτη του, υποβάλλοντας του ύπουλα την ιδέα ότι έχει το δίκιο με το μέρος του. Ο δεύτερος δρόμος είναι να κάνει ο δικηγόρος μου την υπόθεσή μου να φανεί όσο πιο άδικη γίνεται, επιτρέποντας έτσι η αγελάδα να ανήκει στον αντίδικό μου: και αυτό, αν γίνει με δεξιοτεχνία, σίγουρα θα κερδίσει προκαταβολικά την εύνοια της έδρας. Τώρα πρέπει η Υψηλότης σας να ξέρει ότι οι δικαστές της έδρας είναι πρόσωπα διορισμένα να κρίνουν όλες τις διαφορές περί κυριότητας καθώς επίσης και τη δίκη των εγκληματιών και επιλέγονται μεταξύ των πιο δεινών δικηγόρων που είτε έχουν πια γεράσει ή έχουν γίνει τεμπέληδες: και καθώς είναι σε όλη τους τη ζωή προκατειλημμένοι κατά της αλήθειας και της αμεροληψίας, βρίσκονται σε μια τόσο αναπόδραστη ανάγκη να υπερασπίζονται την απάτη, τη διαστροφή και την καταπίεση, ώστε γνωρίζω μερικούς από αυτούς που προτίμησαν να αρνηθούν ένα γερό λαδωμα από την πλευρά που είχε το δίκιο με το μέρος της, παρά να προδώσουν τον κλάδο τους κάνοντας κάτι που αντίκειται στη φύση ή τη δουλειά τους»…

υγ. Ο τίτλος μου παραπέμπει σε παλιότερο άρθρο του Συ-Συνιστολόγου μου ΑΑ. Τον διάλεξα γιατί θέλω η «ρωλσιανή κατσίκα» του γείτονα και η «γκιουλιβεριανή αγελάδα» του νομικού να κάνουν στο εξής παρέα στο Συνιστολόγιο και να ξυπνούν με τους μυκηθμούς τους τα νομικά και τα φιλοσοφικά μας αντανακλαστικά.

Μονόπρακτο περί δεξισμού

Dramatis personae:

Ολοφυρόμενος Αριστεριστής

Ωρυόμενος Αριστεριστής

Αλαλάζων Αριστεριστής

Συνιστολόγος

Χορός Ευαισθήτων Κυριών με Φιλοσοφικάς Ανησυχίας

Κάποτε στον 21ο αιώνα. Κάπου στην πεπολιτισμένη Δύση. Ίσως σε κάποιο σεμινάριο πολιτικής φιλοσοφίας. Ίσως στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ.

Ολοφυρόμενος Αριστεριστής: (κατηφής, χαμηλόφωνα, αλλά με εξάρσεις της έντασης της φωνής σε κρίσιμα σημεία) Πολλές είναι οι συμφορές μέσα στον κόσμο, αλλά καμιά δεν μοιάζει με την συμφορά που βαραίνει εμάς τους αριστεριστές. Εμείς, οι λίγοι, η μειονότητα που συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε κυρίως το αριστερό μας χέρι, είμαστε παντού ξένοι, παντού παρείσακτοι, παντού ιδιόμορφοι. Όταν γράφουμε με το μολύβι, όταν κόβουμε με το ψαλίδι, όταν οπλίζουμε το G3, όταν ψήνουμε ένα καφφέ, όταν οδηγούμε, όταν, όπως τώρα, πιάνουμε το έρμο το ποντίκι του υπολογιστή, παντού και πάντα η τυραννία των δεξιστών μας κατατρέχει. Αιώνες καταπίεσης μας κυνηγούν, όταν οι πατέρες μας και οι προπατέρες μας τιμωρούνταν στο σχολείο, επειδή έγραφαν με το αριστερό, ή, ακόμα χειρότερα, έκαναν τον σταυρό τους με το αριστερό χέρι. Το ίδιο μας το όνομα, αριστεριστής, είναι ένα σύμβολο καταπίεσης, μια προσπάθεια των δεξιστών να ξορκίσουν ευφημιστικά τον λαιό τρόμο που είχε δημιουργήσει η προκατάληψή τους. Η Γη περιστρέφεται προς τα δεξιά, ο Υιός κάθηται εκ δεξιών του Πατρός και οι ευνοϊκοί οιωνοί πετούν προς τα δεξιά από τότε που ο δεξιστικός ολοκληρωτισμός έδειξε για πρώτη φορά το απαίσιο πρόσωπό του. «Να πάνε όλα δεξιά», «δεξιοτέχνης» και «αδέξιος», «μπαίνω με το δεξί» είναι τα αιώνια γλωσσοκοινωνιολογικά σύμβολα της καταπίεσής μας. Σε ένα κόσμο φτειαγμένο από δεξιστές, με δεξιστές και μόνο για δεξιστές καλούμαστε να επιβιώσουμε εμείς, τα απολωλότα ερίφια της ζωής.

Χορός Ευαισθήτων Κυριών

με Φιλοσοφικάς Ανησυχίας: (έκπληκτες και έντρομες) Ωχού, τα καημενούλια μου!

Ωρυόμενος Αριστεριστής: (με αυτοπεποίθηση και ελαφρό στόμφο) Ναι∙ αλλά τώρα αντιπαλεύουμε με ορμή την καταπίεση. Νέος αιώνας ανατέλλει, όπου δεν θα υπάρχουν πάνω στην γη αριστεριστές και δεξιστές, παρά μόνο άνθρωποι, δεν θα υπάρχουν προκαταλήψεις, τιμωρίες και αντιπαραθέσεις ούτε εκμετάλλευση παρά μόνο αρμονία και συμφιλίωση των χεριών. Η εποχή της πραγματικής ισότητας και της άρσης κάθε σύγκρουσης έρχεται!

Αλαλάζων Αριστεριστής: (αλαλάζοντας δίκην γενικής συνελεύσεως) Συνάδελφε Ωρυόμενε Αριστεριστά, θέλει δουλειά πολλή μέχρι να μπορέσουμε να πετύχουμε την πραγματική ισότητα, όχι αυτήν την νομικίστικη, την αραχνιασμένη μέσα στις μουχλιασμένες σελίδες των βιβλιοθηκών, αλλά την αληθινή, αυτή που ποθούμε και θα μπορέσῃ να κάνῃ την ζωή μας πιο πλήρη, πιο μεστή νοήματος. Δύο δρόμους βλέπω να ανοίγωνται μπροστά μας: ο δρόμος του σκληρού τύπου, που μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων και αδιαφορεί για την ουσία τους, που σχολαστικίζει το γράμμα του νόμου και καταπίνει το πνεύμα του αμασητί. Είναι ο δρόμος που κλείνει τα μάτια στην μακραίωνη καταπίεση, στην ιστορική αδικία που έχει συντελεστεί, στο κοινωνικό μειονέκτημα που μας επιβάλλεται εξ απαλών ονύχων και, ακόμα, αδυνατεί να κατανοήσῃ τον πλούτο που κομίζει ο αριστερισμός μας στην κοινωνική συμβίωση, σε κάθε επίπεδο του κοινωνικού γίγνεσθαι. Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος. Αυτός είναι ο δρόμος της πραγματικής δικαιοσύνης, που μας αποζημιώνει για τα κακά που έχουμε υποστεί, που αποκαθιστᾴ την ισότητα στην εκκίνηση της ζωής καθενός από εμάς, που ευνοεί τον αγαθό σκοπό μιας πολυφωνικής και αμφιχερικής κοινωνίας, που, για να επιτύχῃ αυτόν τον μεγάλο σκοπό, είναι έτοιμη να αντισταθμίσῃ το συνθλιπτικό κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε με θετικές διακρίσεις, διακρίσεις που διευκολύνουν για πρώτη φορά τους αριστεριστές να διακριθούν, να ξεχωρίσουν, να μην ντρέπωνται για τον αριστερισμό τους.

Χορός Ευαισθήτων Κυριών

με Φιλοσοφικάς Ανησυχίας: Ναι, ναι, να τα βοηθήσουμε τα παιδιά!

Από μηχανής Συνιστολόγος: Οι αυθαίρετες διακρίσεις είναι πάντοτε απαράδεκτες, είτε προς την μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Και αυθαίρετες είναι οι διακρίσεις όταν δεν τελούν σε καμία συνάφεια με τον κοινώς αποδεκτό ως επιδιωκόμενο σκοπό, αλλά εξυπηρετούν ίδια συμφέροντα, ακόμη και επαινετά, και μάλιστα ιδίως τότε. Το ορθό προηγείται του αγαθού σε μια φιλελεύθερη θέσμιση της κοινωνίας. Ο θετικός ρατσιστής διαφέρει από τον αρνητικό μόνο στο πρόσημο. Η ισότητα ενώπιον του νόμου είναι η δικιά μου κόκκινη γραμμή. Όσο για τας ευαισθήτους κυρίας και τας φιλοσοφικάς ανησυχίας των, θα έπρεπε να είχαν υποψιαστεί ότι μπήκαν σε αυτό το μονόπρακτο μόνο και μόνο ένεκα θετικής διακρίσεως!

Το παράδοξο με τα blogs ή «συνιστολογία δωματίου»

Τριγυρνώντας στα blogs εδώ και καιρό, διαπίστωσα ότι υπάρχει ένας σωρός από δημοσιευμένα σκουπίδια. Σκουπίδια κάθε λογής και πάσης φύσεως, από σκουπιδογράφους λογοτέχνες, φιλοσόφους, νομικούς, ποιητές, καλλιτέχνες, πολιτικούς, δημοσιογράφους και δεν συμμαζεύεται…Αναρωτήθηκα, κατά πόσο και αυτά που γράφω εγώ και οι συν-συνιστολόγοι μου είναι σκουπίδια δημοσιευμένα από ένα εκρηκτικό μίγμα ματαιοδοξίας και δίψας για διάλογο. Γαρνιρισμένα με μιαν επίφαση νομικής φαντασίας, φιλοσοφικής επάρκειας, λογικής οξύνοιας, γλωσσικής πρωτοτυπίας (τρομάρα σου Αθανάσιε!), κριτικού πολιτικού πνεύματος ή επαρκούς ιστορικής γνώσης. Και δημοσιευμένα ελαφρά τη καρδία, ή (σπάνια!) κατόπιν σκέψεως…

Κατέληξα ότι δεν μπορώ να απαντήσω στο θεμελιώδες αυτό ερώτημα και το απευθύνω στους συναδέλφους μου αναπάντητο (Γράφουμε άραγε σκουπίδια ΚΚ; Και αν ναι, πότε θα σταματήσεις επιτέλους να ταλαιπωρείς τους αναγνώστες και να ρυπαίνεις τη blogόσφαιρα ΑΑ;;). Μελαγχόλησα κάπως με αυτές τις σκέψεις. Κι έτσι, αντί να αυτοκτονήσω συγγραφικώς (πράγμα που δεν μπορώ να κάνω αν δεν προηγηθεί εμού τουλάχιστον ο συνιστολόγος ΚΚ) είπα να φανώ γενναίος και να συνεχίσω τη συνιστολογική μου σκουπιδοπαραγωγή, δημοσιεύοντας αυτή τη φορά ένα μετασκουπιδάκι: Δηλαδή ένα post-σκουπιδάκι που θα μιλάει για τα σκουπίδια και που θα εξηγεί με λογικό τρόπο γιατί ο Χ αναγνώστης που πιστεύει κάπως σε μας και τα άρθρα μας, δικαιούται και λογικώς να πιστεύει ότι στο Συνιστολόγιο δεν γράφονται σκουπίδια! Θα εξηγήσω σε όσα ακολουθούν, πώς μπορεί κανείς να επικυρώνει καθημερινά την πρόταση: «Τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία» εφόσον βέβαια δεχθεί να την θέσει ως υπόθεση εργασίας…

Όπλο μου θα είναι η τυπική λογική και ένα γνωστό παράδοξο της επιστημολογίας, το περίφημο «παράδοξο με τα κοράκια» του C.Hempel.

Αν το παράδοξο αυτό οδήγησε στο να κάνουν λόγο οι επιστημολόγοι ειρωνικά για «ορνιθολογία δωματίου» εγώ, προτείνω, εδώ κάτι αντίστοιχο: Μια «συνιστολογία δωματίου», που θα επιτρέψει να εκφέρουμε κρίσεις για τα συνιστολογικά άρθρα κάθε φορά που θα blogaρουμε οπουδήποτε -εκτός και εντός Συνιστολογίου- στο ίντερνετ, καθισμένοι αναπαυτικά μπροστά στον υπολογιστή μας. Σημειωτέον πάντως, ότι αν τρίξουν με το αρθράκι μου τα κόκκαλα του μεγάλου Hempel δεν φταίω εγώ… Φταίει η περί τα λογικά ημιμάθειά μου αλλά και, γενικότερα, η ρημάδα η μετανεωτερικότητα που τη νίκησε την ανάλυση: Σήμερα, ο ανίερος δανεισμός της αναλυτικής ορολογίας και σοφίας από κάθε αδαή σαν και μένα, και η τροπή τους σε μεταμοντέρνα εξυπνάδα και ανοησία αποτελούν, σχεδόν, φιλοσοφικό κεκτημένο.

Ξεκινώ λοιπόν με μιαν υπόθεση και τον τρόπο της επικύρωσής της:

«Τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία» (ονομάζω την πρόταση αυτή Η και δίνω παρεμφερείς και ισοδύναμες διατυπώσεις της: «Για κάθε άρθρο, αν αυτό γράφτηκε από Συνιστολόγο, τότε αυτό είναι σπουδαίο», «Ό,τι γράφουν οι συνιστολόγοι αξίζει να το διαβάσει κανείς» κ.λπ. κ.λπ.)

Ας πούμε τώρα ότι την υπόθεση Η τη διατυπώνει ένας τυχαίος αναγνώστης μας ο Χ, που μας συμπαθεί κάπως. Έχει διαβάσει ο Χ στο Συνιστολόγιο κάποιο άρθρο που του άρεσε, το βρήκε σπουδαίο και τώρα θέλει να επικυρώσει μέσω παρατήρησης, τη γενικότερη υπόθεσή του ότι «τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία». Για να την επικυρώσει, ακολουθεί τον συνηθισμένο δρόμο: Διαβάζει λ.χ. ένα ακόμη άρθρο του ΑΑ, τυχαίνει κι αυτό να είναι σπουδαίο, κι έτσι η Η επικυρώνεται. Διαβάζει έπειτα ο Χ κι άλλο ένα άρθρο (του ΚΚ αυτή τη φορά) και η Η ξανα-επικυρώνεται. Και ούτω καθεξής….Η συλλογιστική πορεία στο μυαλό του Χ, που τον οδηγεί στην επικύρωση της υπόθεσης Η, ότι «Τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία» και ισχύει μέχρι να βρεθεί ενδεχομένως ένα μη-σπουδαίο άρθρο, μπορεί να περιγραφεί με τον εξής απλό τρόπο:

Το τάδε άρθρο του ΑΑ είναι σπουδαίο
Το δείνα άρθο του ΚΚ είναι σπουδαίο
(…)
Άρα, τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία.

Μέχρις εδώ έχει καλώς. Ο λογικός αναγνώστης μου θα κατάλαβε, ότι για την επικύρωση της υπόθεσης Η, ο Χ χρειάζεται απλώς να διαβάζει τακτικά Συνιστολόγιο… Εγώ όμως δεν ήθελα να του πω αυτό. Δεν θέλω γενικώς να πείσω κανέναν να διαβάζει Συνιστολόγιο…Θέλω να επιστήσω την προσοχή του λογικού αναγνώστη μου και του Χ σε κάτι πιο ενδιαφέρον αλλά και πιο παράδοξο. Να τους πω, ότι η αρχική υπόθεση Η, ότι «τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία» δεν επικυρώνεται μόνο με την ανάγνωση αυτών των ίδιων των άρθρων του Συνιστολογίου αλλά και με έναν άλλο -prima facie εξωφρενικό- τρόπο: Με την ανάγνωση οποιουδήποτε μη-σπουδαίου άρθρου σε οποιοδήποτε άλλο Blog!!

Πάμε να δούμε πως γίνεται αυτό, με ολίγη λογική…Είπαμε ότι η πρόταση που θέλει ο Χ να επικυρώσει είναι η Η: «Τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία» και ότι η πρόταση Π1 του Χ «Το ψ άρθρο είναι του ΑΑ και είναι σπουδαίο» επικυρώνει ως ατομικό στιγμιότυπο την Η (ισχύει δηλ. H→ Π1). Η πρόταση Η όμως, είναι λογικώς ισοδύναμη με μιαν άλλη πρόταση, την Η΄ που έχει ως εξής: «Μη σπουδαία άρθρα γράφονται σε ιστολόγια άλλα από το Συνιστολόγιο». Η λογική ισοδυναμία των Η και Η΄ προκύπτει από τον νόμο της αντιθετοαναστροφής και θα πρέπει να συμφωνεί με τη λογική σας διαίσθηση…Απλά πράγματα: Ισχύει ότι p→q ↔ ~q→ ~p.

Ας δούμε, τώρα, πώς επικυρώνεται η Η΄: Η καθολική αυτή πρόταση επικυρώνεται κάθε φορά που ο Χ διαβάζει ένα άρθρο-σκουπίδι σε blog άλλο από το Συνιστολόγιο, οπότε και διατυπώνει μια αντίστοιχη ατομική πρόταση Π2: «Το τάδε άρθρο είναι σκουπίδι (= μη-σπουδαίο) και γράφτηκε στο δείνα blog» (ισχύει τώρα ότι H΄→Π2).

Λόγω της ισοδυναμίας των Η και Η΄, όμως, καταλήγουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα: Η υπόθεση Η δεν επικυρώνεται μόνο από την πρόταση Π1 αλλά και από την πρόταση Π2! Δηλαδή, η πρόταση «Το τάδε άρθρο είναι σκουπίδι και γράφτηκε στο δείνα blog» επικυρώνει την πρόταση «Τα συνιστολογικά άρθρα είναι σπουδαία». Ακριβώς όπως η πρόταση «Αυτό εδώ είναι μια κίτρινη γραβάτα» επικυρώνει την υπόθεση «Τα κοράκια είναι μαύρα»!

Με άλλα λόγια, κάθε φορά που ο αναγνώστης Χ θα διαβάζει ένα άρθρο-σκουπίδι σε blogs διαφορετικά από το Συνιστολόγιο, θα επικυρώνει τη σπουδαιότητα των άρθρων των Συνιστολόγων! Κάθε φορά που κάποιος δεν θα κλικάρει το Συνιστολόγιο, αλλά θα προτιμά να διαβάσει άλλους αρθρογράφους που θα τον απογοητεύουν με την ποιότητα των γραπτών τους, θα ενισχύει ολοένα περισσότερο την υπόθεση ότι τα άρθρα των Συνιστολόγων αξίζει τον κόπο να τα διαβάσει κανείς!

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό αγαπητοί αναγνώστες; Όταν ενίοτε δεν μας διαβάζετε και απογοητεύεστε από σκουπιδογράφους σε γειτονικά blogs, επικυρώνετε ουσιαστικά την υπόθεσή σας ότι στο Συνιστολόγιο γράφονται σπουδαία πράγματα (αρκεί, βεβαίως, να έχετε κάνει μια τέτοια υπόθεση!) Μαζί με την επικύρωση αυτή, ενισχύετε και την ορθοπρακτική επιλογή και απόφασή σας, να μας διαβάζετε στο μέλλον!

Υγ1. Και με όλα αυτά βεβαίως-βεβαίως, συμβάλλετε στο να τονώνεται η αυτοπεποίθηση και η πίστη των Συνιστολόγων στο (θεάρεστο) έργο τους…

Υγ2. Για τον λογικό αναγνώστη: Ενδέχεται το παρόν άρθρο να διαψεύδει ποππεριανώς την υπόθεση Η. Οπότε και θα αυτοκαταστραφεί μέσα σε 5 δεύτερα αφότου διαβάσετε το παρόν υστερόγραφο.

(Μπουμ!)