Κάποτε υπήρχε η απεργία. Ένα ατομικό δικαίωμα κάπως ιδιόμορφο, γιατί ασκείτο μόνο συλλογικά (όπως και δυο τρία άλλα βέβαια), το οποίο στην βάση του ήταν κάτι σαν εκβίαση, στρεφόμενη κατά του ατομικού δικαιώματος της οικονομικής ελευθερίας άλλων συμπολιτών. Βασάνισε τους νομικούς για κάμποσο καιρό, αλλά τελικά μπόρεσαν να την τιθασεύσουν: ο απεργός εργαζόμενος εκβιάζει τον εργοδότη για να επιτύχῃ κάποια αναπροσαρμογή των όρων της μεταξύ τους σύμβασης. Απλό, μια δυαδική σχέση είναι. Κάποια ερωτήματα, όπως γιατί το ελληνικό Σύνταγμα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα της (αντ)απεργίας και στους εργοδότες ή πόσο μπορεί να περιορίσῃ ο νόμος την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας σε ωρισμένες κατηγορίες δημοσίων ή άλλων υπαλλήλων, ας μείνουν εδώ αναπάντητα.
Μετά χρόνια και καιρούς γεννήθηκε η ψευδαπεργία. Είχε το ίδιο όνομα με την απεργία, αλλά τελείως διαφορετική δομή, στόχευση και λειτουργία. Πλέον δεν απεργούσαν οι εργαζόμενοι, αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι ή και οι μικροεργοδότες. Η απεργία των εργαζομένων δεν στρεφόταν πλέον κατά του εργοδότη, απειλώντας την οικονομική ελευθερία του και τα πολύτιμα κέρδη του, αλλά κατά του κοινωνικού συνόλου. Η απεργία μεταλλάχθηκε από εκβίαση σε αρπαγή: οι απεργοί έπιαναν ομήρους όλους τους άλλους συμπολίτες τους, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι είχαν στα χέρια τους μονοπώλια με θεμελιώδη σημασία για το κοινωνικό σύνολο. Και φυσικά ποιο θεμελιωδέστερο μονοπώλιο και ποιο πιο μονοπωλιακό θεμέλιο της κοινωνικής συμβίωσης από τον κρατικό μηχανισμό; Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη: άλλαξε ο αποδέκτης των αιτημάτων της απεργίας, που δεν ήταν πλέον ο εργοδότης, αλλά το παντοδύναμο, πολυέλεο, πολυεύσπλαγχνο, πολυπλόκαμο Κράτος. Η ψευδαπεργία έγινε πλέον τριγωνική σχέση.
Μία ακόμη αναπάντεχη συνέπεια της γέννησης της ψευδαπεργίας ήταν μια κάπως απρόσμενη εφαρμογή του νόμου του Γρεσχάμου: η κακή απεργία εξαφάνισε πλήρως την καλή. Η απεργία που είχε νόημα, σκοπό, κοινωνικό περιεχόμενο υποχώρησε προτροπάδην στην ψευδαπεργία των δημοσίων υπαλλήλων κατοχής, του τσαμπουκά χαβαλέ και των προνομίων που βαφτίζονται «κεκτημένα».
Εγώ δεν απεργώ σήμερα. Δεν μου φταίνε σε τίποτε οι εντολείς μου. Δεν θέλω τίποτε από το κράτος, εκτός από την ησυχία μου. Ας βγούνε άλλοι στους δρόμους με όπλα στους ώμους.
Συνιστολόγιο 
19 Μαρτίου 2008 στο 10:38 μμ |
Ας βγούμε άλλοι, αλλά αν υπάρξουν κέρδη ας τα καρπωθείς κι εσύ. Αν χάσουν, εσύ θα είσαι καλά με τη φιλελεύθερη συνείδησή σου που έρχεται απλά να προσφέρει το ισλαμικό άλλοθι στο βιαστή ότι η γυνάικα ήταν μόνη ακι προκαλούσε έτσι το βιασμό της. Δεν πειράζει, πάντα υπάρχουν οι αρνητές που απλά απολαμβάνουν τα κέρδη της δουλειάς των άλλων και πάντα θα υπάρχουν οι αμυνόμενοι που ή θα έχουν όραμα ή θα παλεύουν για αξιοπρέπεια και ζωή -έστω και στα γεράματα. Πάντα όμως οι πρώτοι ακροδεξιοί -ιδεολογικά στην περίπτωσή σου).
σ.σ. Φαντάζεσαι την αγανάκτησή μου για μία τέτοια δημοσιευμένη θέση, για να αντιληφθείς και το ύφος μου.
19 Μαρτίου 2008 στο 11:47 μμ |
Κύριε Αναγνωστόπουλε, ν’ αγιάσει το στοματάκι σας.
Δείμε, δεν βλέπω το λόγο για τόσο μένος. Βρίσκω ότι υπάρχει μεγάλη αλήθεια στην τοποθέτηση του κυρίου Αναγνωστόπουλου. Θα τολμούσα μάλιστα να προσθέσω ότι στις μέρες μας γίνεται κατά κόρον πολιτική εκμετάλλευση της απεργίας, δημιουργώντας έτσι μια ακόμη παραλλαγή της ψευδαπεργίας, η οποία προασπίζεται μονάχα τα πολιτικά συμφέροντα του εκάστοτε κομματάρχη που την προωθεί μέσω των ομοϊδεατών του στα συνδικάτα και ελάχιστα ή καθόλου τα συμφέροντα των εργαζομένων. Τέτοια νομίζω ότι είναι και η απεργία που γίνεται τις τελευταίες δυο εβδομάδες.
Συμφωνώ αναφανδόν και με το διαχωρισμό προνομίων και κεκτημένων – επιτέλους ας βρεθεί κάποιος να το πει. Μέρες τώρα έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι η ενοποίηση των ταμείων ενοχλεί μόνον εκείνους που ανήκουν στα «ισχυρά» ταμεία, όπως το ταμείο νομικών, το δημόσιο ταμείο, το ταμείο των τραπεζικών και τα τοιαύτα. Δεν άκουσα κανέναν ασφαλισμένο του ΟΓΑ, του ΙΚΑ ή του ΤΕΒΕ (όπως είμαι εγώ) να διαμαρτύρεται για την ενοποίηση. Διαμαρτύρονται μόνον εκείνοι που έχουν κάτι να χάσουν, τα περίφημα «κεκτημένα» που εν προκειμένω λειτουργούν καθαρά ως προνόμια. Όλοι αυτοί συμπεριφέρονται όπως ακριβώς συμπεριφέρονται συνήθως τα «κακά αφεντικά», δηλαδή αρνούνται να χάσουν τη βολή τους προκειμένου να επιτευχθεί μια συνολική βελτίωση.
Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται να γίνει ενιαίο ασφαλιστικό, άλλωστε σε πολλές χώρες της Ευρώπης που θεωρούνται «προηγμένες» και τις έχουμε για πρότυπο το ασφαλιστικό είναι ενιαίο και λειτουργεί μια χαρά. Το θέμα δεν είναι να εμποδίσουμε την ενοποιηση αλλά να επιδιώξουμε και να διεκδικήσουμε αυτή να γίνει με σωστό τρόπο και να οδηγήσει σε ένα λειτουργικό φορεά. (πράγμα που, ομολογουμένως και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, στην Ελλάδα είναι άκρως απίθανο να συμβεί).
20 Μαρτίου 2008 στο 3:49 μμ |
Δείμε, δες και τι αντιλήφθηκα σήμερα για να νιώσης και την δική μου αγανάκτηση: δίκαζα στο Εφετείο υπόθεση με κρατούμενο στους 17 μήνες, άρα στην λήξη της προσωρινής κράτησης, σε τρίτη διακοπή, δηλαδή η υπόθεση δικαζόταν για τέταρτη ημέρα. Ο σύλλογος έχει κηρύξει αποχή για αυτήν την εβδομάδα και υποτίθεται δίνει άδεια για ό,τι επείγον, όπως ακριβώς η περίπτωσή μου. Τις μέρες αυτές έχει απορρίψει όλα τα αιτήματα. Στο Εφετείο κυκλοφορούσε, όπως μου είπαν, ένας συνάδελφος με καρτελλάκι από τον ΔΣΑ, ο οποίος σημείωνε σε ένα χαρτάκι ΟΛΟΥΣ τους συναδέλφους που δεν δήλωναν αποχή, προφανώς για να τους παραπέμψη στο πειθαρχικό.
Η αποχή δηλαδή όχι ως δικαίωμα, αλλά ως πειθαρχικά ελεγχόμενη υποχρέωση. Πες μου σε παρακαλώ τι διαφορά είχε αυτός ο κύριος από τα καλόπαιδα που φορώντας κουκούλες και κρατώντας στειλιάρια κατεβάζουν τους οδηγούς των απορριμματοφόρων εν μέση οδώ.
Στα υπόλοιπα θα απαντήσω αργότερα.
20 Μαρτίου 2008 στο 4:38 μμ |
Ως προς τα λοιπά που μου σούρνεις, Δείμε:
Κέρδη και κοινωνικός πλούτος παράγεται επειδή εγώ και άλλοι σαν και μένα δουλεύουμε, όχι επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν. Εκείνοι καρπώνονται και ωφελούνται από την εργασία την δικιά μας, που φορολογείται για να πληρώνωνται οι μισθοί τους, και όχι εγώ από την απεργία και τις πορείες της ΠΟΣΠΕΡΤ ή της ΓΕΝΟΠ. Εκείνοι έχουν την πολυτέλεια να απεργούν επειδή ακριβώς κάποιοι άλλοι δουλεύουν!
Αν το όραμά τους είναι μεγαλύτερο μερίδιο στην λεία από την κατάληψη του κράτους, το οποίο φυσικά θα πληρώνουν οι άλλοι, να το χαίρωνται. Αν μετρούν την αξιοπρέπειά τους με φράγκα, ας την κρατήσουν για τους ίδιους.
Αυτά για τον ισλαμικό βιασμό κ.λπ. κ.λπ. προφανώς γράφτηκαν για να γραφτούν μόνο και όχι για να γίνη συζήτηση επ’ αυτών. Τα προσπερνώ.
Τέλος, ακόμη και αν διαφωνής μαζί μου με την αξιολόγηση των επίκαιρων απεργιών, δεν βρίσκω πώς μπορείς να μην συμφωνήσης με την αλλαγή στην δομή και στην λειτουργία της απεργίας τα τελευταία 150 χρόνια. Μπορεί να την θεωρήσης αναπόφευκτη ή θετική εξέλιξη, αλλά δεν μπορείς να την παραβλέψης.
Αόρατη Μελάνη, ευχαριστώ για την συμμετοχή σου, εγώ θα έλεγα ότι όσο λιγώτερο μπλέκεται το κράτος στα ασφαλιστικά, τόσο καλύτερα. Ας μου επιστρέψουν τα ταμεία τα 1500 ευρώ που τους δίνω κάθε χρόνο και ξέρω εγώ τι να τα κάνω.
20 Μαρτίου 2008 στο 10:20 μμ |
Να λέτε κι ευχαριστώ που σας παίρνουν μόνον τόσα, εμείς δίνουμε υπερδιπλάσια στο ταμείο μας οι παροχές μας είναι σαφώς πιο πενιχρές από τις δικές σας. Και λεγόμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλαδή ούτε δώρα χριστούγεννα και πάσχα (αντιθέτως χάνουμε χρήματα γιατί δεν μπορούμε να εργαστούμε), ούτε δέκατοι τρίτοι μισθοί, ούτε επιδόματα αδείας, ούτε δυνατότητα απεργρίας – γιατί ο πρώτος που θα θιχτεί αν απεργήσουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Λέτε να μην ανακατεύεται το κράτος στα ασφαλιστικά. Τι φόρμουλα λοιπόν προτείνετε για την εξασφάλιση του εργαζομένου και τη διασφάλιση του δικαιώματος όλων μας στην περίθαλψη και στη σύνταξη; Διότι για μένα είναι σαφές ότι κάπως πρέπει να θεσμοθετηθεί και αυτό.
21 Μαρτίου 2008 στο 10:15 πμ |
Αόρατη Μελάνη, όντως δίνουμε λίγα σε σύγκριση με άλλους. Πιο πενιχρή παροχή από την βασική σύνταξη των 450 ευρώ ή κάτι τέτοιο που δίνει το Ταμείο Νομικών δεν νομίζω όμως να υπάρχη.
Θα ήθελα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης να κινηθή προς μια κατεύθυνση που να μετατοπίζη την ευθύνη διαχείρισης των εισφορών, καθορισμού του ύψους τους κ.λπ. από την γραφειοκρατία των βολεμένων και από τους κομματικούς λαιστρυγόνες στον κάθε εργαζόμενο πολίτη χωριστά. Να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για το προϊόν της δουλειάς μας και όχι κάθε αποτυχών πολιτευτής και κάθε ανεπάγγελτος κομματάνθρωπος. Συνθηματολογικά αυτό λέγεται αλλαγή από το λεγόμενο αναδιανεμητικό σύστημα στο κεφαλαιοποιητικό.
Προσέξτε ότι οι λέξεις εδώ έχουν μεγάλη σημασία, όπως παντού: ο μέσος εργαζόμενος μπορεί να μην έχη ιδέα για τις διαφορές των δύο (και εγώ λίγα ξέρω φυσικά), αρκεί όμως που το πρώτο εμπεριέχει την καλή λέξη αναδιανομή, ενώ το δεύτερο την κακή λέξη κεφάλαιο, για να φάμε γκολ από τα αποδυτήρια.
Εν πάση περιπτώσει, κάντε έναν κόπο και διαβάστε εδώ και εδώ όσα εξηγούν πολύ ωραία οι Δάλτονες.
ΥΓ: Σέβομαι την προτίμησή σας για τον πληθυντικό ευγενείας, προσωπικά όμως προτιμώ να μου απευθύνονται στον διαδικτυακό ενικό. 🙂
21 Μαρτίου 2008 στο 5:00 μμ |
να σε πω θαναση, στην Γερμανια δεν υπαρχει κατι σαν ανταπεργια, κατι που μπορουν να κανουν οι εργοδοτες εναντια σε απεργιες?
κατα τα αλλα : αν η ΔΕΗ εχει δικαιωμα να εκβιαζει με απεργιες εχει και δικαιωμα η κυβερνηση να διαλυει την ΔΕΗ και να βαζει καποιους αλλους να παραγουν ενεργεια, που δεν εχουν τοσο ωμα εκβιαστικες διαθεσεις.
21 Μαρτίου 2008 στο 6:23 μμ |
Στην Γερμανία επιτρέπεται η ανταπεργία, σε εμάς την απαγορεύει το άρ. 22 παρ. 2 Ν. 1264/1982. Προσπάθησα κάποτε να γράψω μια εργασία που να δείχνη ότι αυτή η απαγόρευση είναι αντισυνταγματική, αλλά βαρέθηκα τελικά.
21 Μαρτίου 2008 στο 6:48 μμ |
Φίλτατε κύριε Αναγνωστόπουλε, τα άρθρα των Δαλτόνων με κάλυψαν πλήρως και σας ευχαριστώ τα μάλα.
Ως προς τον πληθυντικό: όπως το βλέπω εγώ, όταν κάποιος επιλέγει ως διαδικτυακή persona το δικηγόρο Αθανάσιο Αναγνωστόπουλο και όχι, φερ’ ειπείν, τον Άβερελ Ντάλτον (μια που τον έχουμε πρόχειρο), προ(σ)καλεί τον πληθυντικό, πώς να το κάνουμε. Την ώρα που έγραφα προβληματίστηκα ως προς τον αριθμό, αμέσως όμως αποφάσισα ότι όταν προσφωνώ κάποιον «Αθανάσιο Αναγνωστόπουλο» δεν μπορώ παρά να του μιλήσω στον πληθυντικό.
Μπορείτε να ισχυριστείτε ότι η persona αυτή ταυτίζεται με την «πραγματική σας ταυτότητα, στην περίπτωση αυτή όμως θα απαντήσω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να σερβίρουμε την «πραγματική» μας ταυτότητα: άλλο να μου παρουσιαστείς ως Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος, άλλο ως Αθανάσιος σκέτο, άλλο ως Αναγνωστόπουλος σκέτο, άλλο ως Θανάσης, ως Θάνος, ως Νάσος (χώρια τα παρατσούκλια του δημοτικού, τα χαϊδευτικά της κοπέλας σου, τα συνθηματικά των κολλητών σου, τμήματα και αυτά της «πραγματικής» σου ταυτότητας).
Επίτρεψέ μου λοιπόν να απευθύνομαι στον κύριο Αναγνωστόπουλο στον πληθυντικό, φίλε μου Θανάση!
29 Φεβρουαρίου 2012 στο 3:00 μμ |
[…] έχει προοικονομηθή τέσσερα χρόνια πριν με αυτήν εδώ την ανάρτηση: από την στιγμή που η αποχή χρησιμοποιεί […]