Υφήρπασα από τον συνιστολόγο Καλλίρη τον τίτλο των διαδικτυακών αναζητήσεών του, ίνα μη πελαγοδρομήσεων είπω, γιατί στο ίδιο καζάνι βράζω και γω, περιπλανώμενος σαν κολασμένος αφ’ ιστολογίων εις φόρουμ και αναζητώντας περιπαθώς, πλην επί ματαίῳ την φυγάδα δικαιοσύνη. Ιδού λοιπόν ένιοι ίπποι χλωροί και λοιπά τέρατα της Αποκαλύψεως, που με απασχολούν όταν μαγειρεύω, όταν περιμένω το τρόλεϊ και όταν πλήττω στα αυτόφωρα:
Πώληση της ψήφου. Γιατί να μην δικαιούμαι να πωλώ την ψήφο μου; Αφού δικαιούμαι να την χαρίζω! Γιατί να εξετάζεται το συγκεκριμένο κίνητρο διάθεσης της ψήφου και να απαξιολογήται; Δικιά μου είναι η ψήφος, ό,τι θέλω την κάνω!
Αποτομοφιλία. Και αν θέλω να κόψω το χέρι μου; Ποιον πειράζω;
Πολυγαμία. Γιατί να αφορᾴ το κράτος το ποιοι-βάζουν-πού-τι και τις συναισθηματικές ή άλλες σχέσεις τους συνδέουν;
Εθελοδουλεία. Το άκρον άωτον: έστω ότι θέλω να ανήκω πλήρως σε κάποιον. Να με μεταχειρίζεται όπως θέλῃ. Η βούλησή του να υπερισχύῃ πάντοτε. Να μπορῄ να μεταπωλῄ. Πού είναι το πρόβλημα;
Νομίζω ότι πρόκειται για την επόμενη γενιά πρακτικών εφαρμογών της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Ζητήματα που θα ανακύψουν εκεί γύρω στο 2030, μαζί με την περιωρισμένη ικανότητα δικαίου των σπονδυλωτών και τέτοια θέματα. Η εξέλιξη της σκέψης δεν μπορῄ να ανακοπῄ.
Ακόμη διστάζω βέβαια πάρα πολύ να ακολουθήσω το νήμα σκέψης που με έφερε στην υιοθέτηση της ελευθερίας του ομόφυλου γάμου, της άρνησης στράτευσης, της χρήσης ψυχοτρόπων, της μη χρήσης προστατευτικού κράνους και της επιλογής φύλου του τέκνου μέχρι το τέρμα, αν είναι δυνατόν να υπάρξῃ τέρμα, που ίσως αποτελούν οι περιπτώσεις που αναφέρω στην αρχή. Πιθανόν να μου διαφεύγῃ κάτι κανονιστικώς κρίσιμο. Ή πιθανόν πάλι να είμαι απλώς υπερβολικά δεμένος με την εποχή μου.
Ο χρόνος θα δείξῃ.
Ετικέτες: αρχή της βλάβης, νομοθετική πολιτική
Συνιστολόγιο 
15 Οκτωβρίου 2007 στο 6:14 μμ |
Ας τα πάρουμε ένα ένα.
1) Πώληση ψήφου: υπάρχουν μερικά δικαιώματα των οποίων η διαχείριση ανατίθεται στο άτομο υπό προϋποθέσεις και αυτό θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο. Κατά τα λοιπά, η πώληση ψήφου αυξάνει σημαντικά το ρίσκο πρόκλησης ετεροβλάβης διά της υπερψήφισης κακών πολιτικών, αν το κάνουν φυσικά πολλοί – κάτι σαν σωρευτική βλάβη.
2) Αποτομιφιλία: πρόκειται για ψυχική διαταραχή, μάλλον, και εν όψει της βαρύτητας της βλάβης μας λείπει η ελεύθερη βούληση που απαιτείται (fully voluntary λέει μάλιστα ο Mill) για να αποκλειστούν οι παρεμβάσεις. Φυσικά, αν η θεραπεία ή κάποια άλλη ανακούφιση του ασθενούς είναι αδύνατη, συζητούμε σε άλλη βάση για το δικαίωμά του στην ευτυχία.
3) Πολυγαμία: κανένα πρόβλημα, ο φιλελεύθερος οφείλει να το αποδεχθεί, διότι το αντίθετο θα συνιστούσε ανεπίτρεπτο μοραλισμό.
4) Εθελοδουλεία: λίγο-πολύ κι αυτό δεν είναι, εν τοις πράγμασι, πρόβλημα ως επιλογή, αλλά ως δέσμευση. Με άλλα λόγια, αυτό που είναι προβληματικό είναι η αδυναμία αποχώρησης από την σύμβαση «δουλείας» αυτού του είδους. Από την άλλη, η συμπεριφορά του «ιδιοκτήτη» του σκλάβου δεν είναι ηθικά αδιάφορη και σίγουρα δεν είναι φιλελεύθερη οπότε είναι λογικό να ενοχλεί το λογικό μελετητή. Επίσης, πολύ κακή χρήση της ελευθερίας αλλά και της προσωπικής αυτονομίας που δε θα πρέπει αυτονόητα να προστατεύεται – εκτός να πιστεύει κανείς στην ιδιοκτησία του εαυτού ασφαλώς.
5) Ελευθερία του ομοφύλου γάμου: κανένα πρόβλημα, κλασική περίπτωση μοραλισμού επίσης (και μάλιστα παλιού καλού θρησκευτικού συντηρητισμού).
6) Άρνηση στράτευσης: σε καιρό ειρήνης, απολύτως θαμιτή. Σε καιρό πολέμου, τίθεται το γνωστό ζήτημα του τι θα γινόταν αν οι περισσότεροι αρνούντο την στράτευση – άλλη μία σωρευτική βλάβη.
7) Χρήση ψυχοτρόπων: όταν κάτι είναι προφανώς βλαβερό και αναπόφευκτα περιοριστικό της ελευθερίας και των επιλογών του ατόμου το να λέμε ότι αποφάσισε να το κάνει και άρα δεν μας πέφτει λόγος μου φαίνεται βλακώδες. Εννοείται, φυσικά, ότι το ποινικό δίκαιο είναι απαράδεκτο μέσο για την αντιμετώπιση του προβλήματος και η τιμωρητική προσέγγιση ηθικά απαράδεκτη. Αλλά μία πολιτική περιορισμού του φαινομένου με μη-εξαναγκαστικό τρόπο θα την ευλογούσαν οι περισσότεροι φιλελεύθεροι- από τον Μιλλ μέχρι τον Ραζ.
8) Κράνος: έλεος! Κλασική περίπτωση βουλητικού πατερναλισμού – δεν υπάρχει ούτε ένας (1) φιλελεύθερος φιλόσοφος του δικαίου που να μην αποδέχεται τη ρύθμιση! Τώρα, οι ελευθεριστές φωνάζουν γιατί τους βάζουμε πρόστιμα και τους αντιμετώπιζουμε ως δούλους για το χρόνο που χρειάστηκαν για να βγάλουν τα οφειλόμενα χρήματα αλλά ό,τι και να πεις στους ελευθεριστές χαμένο πάει προφανώς…
9) Επιλογή φύλου: μεγάλο πρόβλημα διότι, απλούστατα, εξαρτάται από πολλά η απάντηση – και κυρίως από το πόσο επηρεάζεται η ζωή του ανθρώπου που θα γεννηθεί από την συγκεκριμένη επιλογή. Επί της αρχής, λίγα περιθώρια μένουν για το φιλελεύθερο να την απαγορεύσει.
Παρεμπιπτόντως, δεν καταλαβαίνω πόθεν προέρχεται όλη αυτή η σιγουριά για το τι θα συζητούμε στο μέλλον. Δεν ξέρω τι θα συζητούν οι ελευθεριστές, αλλά είναι βέβαιο ότι οι φιλελεύθεροι δεν έχουν ξεμπερδέψει με αυτά επί των οποίων εσύ έχεις ήδη αποφασίσει και δε δείχνουν καμμία διάθεση να συζητήσουν την αποτομοφιλία, για παράδειγμα.
15 Οκτωβρίου 2007 στο 6:20 μμ |
Τι εμότικον είναι αυτό εκεί που θα έπρεπε να λέι 8; Τέλος πάντων, you get the picture.
15 Οκτωβρίου 2007 στο 6:56 μμ |
Δεν είναι σιγουριά, μια πρόβλεψη είναι. Ελπίζω να ζήσουμε να τσακωνώμαστε και τότε. 🙂
Τα 5-9 δεν τα ανέφερα ως ζητήματα του 2030, αλλά ως λυμένα θέματα! Ασφαλώς όχι για σένα και πολλούς άλλους, ασφαλώς ναι για μένα και ίσως κάποιους άλλους. Χαίρομαι για την, υστερόβουλη και ιδιοτελή ασφαλώς, απάντησή σου επί της πολυγαμίας. Η απάντησή σου στην πώληση ψηφου αποκλείεται να σε ικανοποιή, για δε την αποτομοφιλία ας πούμε απλώς ότι σε όχι και πολύ παρωχημένες εποχές στην θέση της υπήρχε κάποια άλλη -φιλία, το πιάσαμε το υπονοούμενο νομίζω… Για την εθελοδουλεία το πράγμα θέλει πολλές διευκρινίσεις. Μια σύντομη απορία, με όλον τον σεβασμό: γιατί είναι φυσιολογικό να «αγοράζονται» και να «πωλούνται» καλαθοσφαιριστές αλλά όχι στριπτιτζούδες;
Χαίρε, ω βουληπατερναλιστά!
15 Οκτωβρίου 2007 στο 7:03 μμ |
Για πε και κάτι άλλο: σε μια γενιά ποια ζητήματα προβλέπεις εσύ να απασχολούν την πρακτική ηθική φιλοσοφία βουληπατερναλιστικής και τελειοκρατικής αποχρώσεως; Μην μου πης η κάνναβη, θα ξενερώσω! 8) (ωραίο εικονίδιο αυτό, δεν το είχα προσέξει!)
15 Οκτωβρίου 2007 στο 7:29 μμ |
Αντελήφθην ότι τα θεωρείς λυμένα τα 5-9 αλλά είναι προφανές ότι δεν είναι – εκτός αν γουστάρεις για μπούσουλα μία θεωρία τόσο απλοϊκή όσο ο ελευθερισμός. Όσο για την πώληση ψήφου, όπως και για πολλά άλλα, ασφαλώς και δεν με ικανοποιεί η απάντησή μου – απλώς θέτω κάποιες παραμέτρους. Σου θυμίζω ότι οι καλαθοσφαιριστές δεν πωλούνται: εξαγοράζεται, αντί κάποιου τιμήματος, η άδεια της ομάδας που δεσμεύει τον παίχτη με συμβόλαιο για την είσοδο σε διαπραγματεύσεις με τον δεύτερο. Όταν και αυτές οι διαπραγματεύσεις ευδοκιμήσουν, υπογράφεται νέο συμβόλαιο. Κανένα πρόβλημα αν γίνεται το ίδιο και με τις στριπτιτζούδες στο πλαίσιο της άσκησης του επαγγέλματός τους. Τι σχέση έχει αυτό με όσα κουβεντιάζουμε; Αν το πας στην εθελοδουλεία έχασες γιατί δεν είναι, φυσικά, το ίδιο. Τώρα, δεν ξέρω τι θα συζητούμε σε 30 χρόνια, αλλά υποθέτω ότι θα ψάχνουμε φόρμουλες φιλελεύθερου περφεξιονισμού (για να ευλογήσουμε και τα γένια μας). Χωρίς πλάκα, είμαι βέβαιος ότι -αυτή την στιγμή- πάμε προς λιγότερο δραστικό φιλελευθερισμό παρά προς ελευθερισμούς και τα τοιαύτα. Και αυτό όσον αφορά τόσο τη φιλοσοφία όσο και την πολιτική πρακτική.
16 Οκτωβρίου 2007 στο 9:05 μμ |
Την εξέλιξη της σκέψης που την είδες ρε Θανάση;!
17 Οκτωβρίου 2007 στο 4:15 μμ |
Είναι μάλλον το επόμενο βήμα λογικά. Πριν εκατό χρόνια ήταν οι γυναίκες, πριν πενήντα οι μαύροι, πριν είκοσι οι ομοφυλόφιλοι, τώρα ίσως αρχίσουν να ζητούν ίσα δικαιώματα πιο περιθωριακοί τύποι. Αν από το 50% του πληθυσμού η ισονομία έχη φτάσει να καλύπτη θεωρητικά το π.χ. 90%, στο εγγύς μέλλον θα ανακύπτουν αιτήματα όλο και πιο πολύ εξωτικών ομάδων. Και θα εισπράττουν μάλλον έκπληκτες αναφωνήσεις σαν την δική σου. 🙂
17 Οκτωβρίου 2007 στο 9:41 μμ |
Δεν είμαι βέβαιος ότι είναι μονόδρομος αυτή η «λογική» περπατησιά, Θανάση. Αφενός μεν, δεν είναι όλες οι «περιθωριακές» συνήθειες ίδιες και αφετέρου εγω διαβλέπω, δυστυχώς ως ένα βαθμό, κορεσμό του ατομικισμού λόγω και της συχνής υπερδιόγκωσης των στραβών του. Αλλά, εδώ που τα λέμε, και λόγω των πολύ κακών υπηρεσιών που προσφέρουν στην υπεράσπιση της προσωπικής αυτονομίας οι ελευθεριστές. Αυτό το τελευταίο δεν το λέω αυτή τη φορά για να σε πειράξω, αλλά επειδή με προβληματίζει πραγματικά ειδικά σε ό,τι αφορά την Ελλάδα όπου, κακά τα ψέμματα, ο φιλελευθερισμός παραμένει άγνωστος ακόμα και στους αυτοαποκαλούμενους φιλελεύθερους.
18 Οκτωβρίου 2007 στο 1:39 μμ |
Μάλλον δεν το πιάσαμε το ρητορικόν της «ερωτησεπιφωνήσεως» της Θρυαλλίδος…
Φαίνεται πάντως να μας λέει, ότι δεν βλέπει εξέλιψη σκέψης η ίδια. Και ίσως να έχει και δίκιο. Εκτός αν υποστηρίζαμε ότι σκεπτόμενος ο Αθανάσιος περι εξελίξεως και σπονδυλωτών, εξελίσσει και τη σκέψη όλων μας. Χωρίς μάλιστα να είναι ο ίδιος σπονδυλωτό…(:-))
Εξελίσσομαι πάντως κι εγώ καθώς ο καιρός περνάει σε σκεπτικιστή ως προς την εξέλιψη της σκέψης και τη σκέψη περί εξέλιξης της σκέψης. Κι έτσι, κρατιέμαι με αγωνία στο Τέλσον μην παραπατήσω και βλέπω τους δυο συνιστολόγους φίλους μου να έχουν βουτήξει ήδη στο κενό…
Και τον Mill, βεβαίως, να τους ακολουθεί (αλλά με τρικλοποδιά!)
18 Οκτωβρίου 2007 στο 2:51 μμ |
ΚΚ, δεν ξέρω αν τα πρακτικά ερωτήματα που έθεσα μπορούν να τύχουν φιλελεύθερης ή ελευθεριστικής απάντησης και ποια είναι η διαφορά, απλώς προσπάθησα να προβλέψω τι μπορεί να μας επιφυλάσση το μέλλον σε πρακτικό ηθικό επίπεδο. Ειδικά δε για την Ελλάδα, όπου απέχουμε πάαααααρα πολύ από τον κορεσμό του ατομικισμού, αναγνωρίζω ότι τα ερωτήματα αυτά είναι λίγο εξωγήινα, εξού και η ερωτησεπιφώνηση της Θρυαλλίδος.
Άσχετο: διάβασα κάτι του πολυαγαπημένου σου Ρονάλδου Δβορκίνου και μία λέξη στις είκοσι ήταν «σοσιαλισμός». Ότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση των σημαινομένων, υπάρχει. Γιαυτό και γω βαριέμαι τους ισμούς και δεν σας έχω ανάγκη!
ΚΤ, δεν είναι καταπληκτική λέξη το τέλσον; 🙂
18 Οκτωβρίου 2007 στο 4:11 μμ |
Καταπληκτική. Και πιο καταπληκτικός εσύ που μου την έμαθες.
18 Οκτωβρίου 2007 στο 5:12 μμ |
Για να αποδίδουμε τα Καίσαρος Καίσαρι, η λέξη έγινε γνωστή σε ένα ευρύτερο κοινό, εμού συμπεριλαμβανομένου, από τον ομώνυμο δίσκο των Στέρεο Νόβα το μακρινό 1996. Μεγαλώνοντας, την ανακάλυψα και στην πηγή, εκεί κάπου στο Σ της Ιλιάδας. Εν έτει 2007 κατακτά τον κόσμο μέσω του Συνιστολογίου!
18 Οκτωβρίου 2007 στο 5:52 μμ |
Ε, οχι και αγαπημένος μου ο Δβορκίνος! Είπαμε, δεν έχω τη δύναμη να ακροβατώ στην άκρη του κόσμου όπως ο ακριβοθώρητος συνιστολόγος μας και να απευθύνω τόσο ευφυή αστειάκια στους προ πολλού γκρεμισθέντες συναδέλφους μου, αλλά μέχρι εκεί δεν έχω φθάσει ακόμα. Διά τούτο και διατηρώ κάποια αίσθηση του μέτρου περιμένοντας τον ΚΤ να μου ρίξει το σχοινί το πλεγμένο με την σοφία του τις ώρες του σκεπτικισμού η απουσία του οποίου μας καταδίκασε -ουαι ημιν- στην πτώση.
18 Οκτωβρίου 2007 στο 7:18 μμ |
Κωνσταντίνε μου, μια απλή πλάκα έκανα και με παίρνεις από τα μούτρα! Το ότι είμαι μέγας ξερόλας-δοκησίσοφος είναι τοις πάσι γνωστό. Σε σένα όμως, ίσως να είναι άγνωστο ότι μοιάζουμε. Αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συνιστολογιάζαμε (κατά το συμπεθεριάζαμε)…
Μην κομίζεις λοιπόν γλαύκα. Αλλά και μη με παρερμηνεύεις.
Γιατί αυτό που εννόησα είναι ότι υμείς έχετε το θάρρος να υπερβαίνετε γενναίως το τέλσον και να βάζετε και τρικλοποδίτσες στον Mill. Δεν σας κατηγορώ γι’αυτό, αλλά σας επαινώ. Προς τί λοιπόν η ενόχλησις; Ή είναι κι αυτό χιούμορ; Οπότε, αδίκως μυγιάστηκα. Και απευθύνω το εμόν σχόλιο εις εαυτόν.
υγ. Σε ενημερώνω πάντως, ότι πολύ σύντομα, θα εκλείψει η διάθεσή μου να σου κάνω ενοχλητικά αστειάκια (και, νομίζω, θα σου λείψουν κάπως και σένα). Διότι παρατηρώ τριχόπτωση που θα μου στερήσει σύντομα την ανεκδιήγητη φράντζα-Σαμψών μου, στην οποία στηρίζω κάθε δύναμη να τα βάζω μαζί σου. Επειδή, όμως, νομίζω πως εσύ θα διατηρήσεις τη δική σου 80’s χαίτη, μην ανησυχείς: Αυτό θα αποδείξει σε όλους τελικά, ότι η κεφαλή σου αρδεύεται καλύτερα από την δική μου!
Υγ2. Λόγω τριχόπτωσης, κατανοείς ότι δεν είμαι εις θέσιν να σου ρίξω το σκοινί που περιμένεις, ως άλλη Ραπουνζέλ. Σοφία, πάλι, δεν διαθέτω καμία ώστε να το πλέξω με υλικά διάφορα των τριχών… Άρα: Το βλέμμα στο κενό και συνέχιζε την πτώση! Όπως οι τρίχες μου…
18 Οκτωβρίου 2007 στο 8:00 μμ |
Αδίκως, αδίκως μυγιάστηκες φίλε… Εννοείται ότι κάνω πλάκα. Άλλωστε, τώρα είμαι σε writing period που λέμε και στο χωριό μου και δεν έχω δυνάμεις για αναμετρήσεις ενός κάποιου βεληνεκούς. Όσο για το μαλλί, μην ανησυχείς – ου γαρ έρχεται μόνον, βλέπεις… Εγώ ποτίζομαι καλά εδώ, λόγω κλίματος, και φιλοδοξώ να ταφώ με άσπρη χαίτη υποδηλούσα σοφία και ματαιοδοξία, οπότε ζήλευε για να μάθεις. Πριν το τέλος, όμως, και με τη χαίτη να ανεμίζει, θα γκρεμίσω το συνιστολόγιο ουρλιάζοντας δραματικά με φωνή δραματικού τενόρου «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
18 Οκτωβρίου 2007 στο 8:53 μμ |
Καλή σου επιτυχία.
υγ. Αλλά -απορώ, αγαπητέ μου, πώς το ξέχασες:
«Άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, κακά μαντάτα στην …». Λες τελικά να τρικλοπόδισες τον Mill από ζηλοφθονία για τις ερωτικές του επιτυχίες;
18 Οκτωβρίου 2007 στο 9:19 μμ |
Ακόμα και στη βικτωριανή Αγγλία, θα με εξέπληττε αν ο Μιλλ – τον οποίο ασφαλώς δε φθονώ αλλά, μέχρι ενός σημείου, θαυμάζω- είχε ερωτικές επιτυχίες. Προς αισχύνη σου δε, σου υπενθυμίζω ότι το πυκνό και αισθαντικό μαλλί μου δε γνωρίζει τι θα πει άσπρη τρίχα, αγαπητέ μου αλώπεξ (έφτιαξα κι εγώ μία λέξη).
19 Οκτωβρίου 2007 στο 7:55 πμ |
Οκ λοιπόν…
Εγώ είχα μια ανεκδιήγητη φράντζα, εσύ έχεις ένα «πυκνό και αισθαντικό» μαλλί.
Ο Αθανάσιος, όμως, πώς τη δικαιολογεί τη συμμετοχή του στο >Συνιστολόγιο<; Με τί προσόντα ρε αδερφέ;
19 Οκτωβρίου 2007 στο 9:19 πμ |
Με το να μένω εντός θέματος ας πούμε και να μην αρχίζω την τριχολογία! 🙂
19 Οκτωβρίου 2007 στο 1:03 μμ |
Ποιου θέματος;
23 Οκτωβρίου 2007 στο 7:33 μμ |
Κάποιες πιθανές απαντήσεις:
«Και αν θέλω να κόψω το χέρι μου; Ποιον πειράζω;» Πιθανή απάντηση: Αν μετά θα πάρεις επίδομα αναπηρίας, με πειράζει, δηλ. την τσέπη μου.
«Το άκρον άωτον: έστω ότι θέλω να ανήκω πλήρως σε κάποιον. Να με μεταχειρίζεται όπως θέλῃ. Η βούλησή του να υπερισχύῃ πάντοτε. Να μπορῄ να μεταπωλῄ. Πού είναι το πρόβλημα;» Πιθανή απάντηση: πρέπει να διευρύνουμε τα όρια της ικανότητας προς απόφαση, να βγάλουμε τα χρηστά ήθη από τη μέση, να εμπορευματοποιήσουμε τον άνθρωπο, να εγκαταλείψουμε πολλές ούτως ειπείν κατακτήσεις. Δε διαφωνώ, αλλά ποιος θα κάνει όλη αυτή τη δουλειά;
23 Οκτωβρίου 2007 στο 8:35 μμ |
«Πιθανή απάντηση: Αν μετά θα πάρεις επίδομα αναπηρίας, με πειράζει, δηλ. την τσέπη μου».
Συμφωνώ απολύτως και συνάγω εξ αντιδιαστολής: αν δεν πάρω επίδομα, κανένα πρόβλημα.
«Πιθανή απάντηση: πρέπει να διευρύνουμε τα όρια της ικανότητας προς απόφαση, να βγάλουμε τα χρηστά ήθη από τη μέση, να εμπορευματοποιήσουμε τον άνθρωπο, να εγκαταλείψουμε πολλές ούτως ειπείν κατακτήσεις.»
Τίθεται λοιπόν πάλι θέμα εξουσίας διαθέσεως, βλ. ανωτέρω απάντηση. Το άλλο θέμα που τίθεται νομικώς είναι τα χρηστά ήθη. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να τα υπερασπιστώ.
15 Οκτωβρίου 2012 στο 7:33 πμ |
[…] αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα 5 χρόνια πριν, […]
19 Οκτωβρίου 2012 στο 7:09 μμ |
[…] αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα 5 χρόνια πριν, […]