Στην ανάρτηση αυτή θα ήθελα να πιάσω πάλι τον παλιό μίτο της Ανακαθάρσεως. Θέλω συγκεκριμένα να αναφέρω απλώς, δίκην καταλόγου, τις αλλαγές που θεωρώ ότι πρέπει να γίνουν στην ποινική μας νομοθεσία, πρώτα στον Ποινικό Κώδικα και ακολούθως και σε κάποιους ειδικούς ποινικούς νόμους, για να γίνουν περισσότερο σύμφωνοι με το Σύνταγμα, ηπιώτεροι, αποτελεσματικώτεροι και, γιατί όχι, πιο φιλελεύθεροι. Θα είμαι κάπως συνθηματολογικός, όχι μόνο επειδή κάποιες από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις τις έχω αναπτύξει εκτενέστερα εδώ ούτε μόνο επειδή δεν σκοπεύω να κάνω την ανακαθαρτική μου δημοσίευση πολύ τεχνική και λεπτομερειακή, αλλά επειδή ενδιαφέρομαι κυρίως να καταλογογραφήσω την πτερόεσσα και ασυμμάζευτη σκέψη μου σε ένα κατάλογο πρακτέων, ένα του ντου λιστ βρε παιδί μου. Κάθε απορία φυσικά ευπρόσδεκτη.
Ο αναγνώστης του Συνιστολογίου που ίσως απορήσῃ και εξαναστῄ με κάποιες (ή με όλες!) από τις προτάσεις ας αρκεστῄ για την ώρα στην διαβεβαίωση ότι υπάρχει μια κοινή γραμμή σκέψης που τις ενώνει όλες και ότι δεν γράφω άκοπα και εκ των ενόντων, αλλά αφού στίψω το μυαλό μου καμπόσο. Το μυαλοζούμι μου καταθέτω εδώ.
Και μια τελευταία εισαγωγική παρατήρηση: συχνά στην συνέχεια θα αναφέρωμαι σε απεγκληματοποίηση και κατάργηση ποινικών διατάξεων. Ας μην σκανδαλίζωνται οι αναγνώστες: πολλές φορές (όχι πάντα όμως!) δεν εννοώ την απεγκληματοποίηση ως νομιμοποίηση, καθώς κάτι μη εγκληματικό μπορεί κάλλιστα να είναι αστικά ή διοικητικά άδικο. Απλώς θέλω, στις περιπτώσεις αυτές, να θέσω εκποδών, να πετάξω από τα πόδια μας την άχρηστη και αχρείαστη ποινική ύλη, για να μπορέσουμε καμιά φορά να πετάξουμε.
Αρχίζω λοιπόν:
Γενικό Μέρος Ποινικού Κώδικα
− Κατάργηση του άρ. 4 ΠΚ περί μη εφαρμογής της αρχής nulla poena sine lege praevia στα μέτρα ασφαλείας.
– Κατάργηση του άρ. 8 περ. (ι) ΠΚ περί εφαρμογής της αρχής της παγκόσμιας δικαιοσύνης επί παράνομης κυκλοφορίας και εμπορίου άσεμνων δημοσιευμάτων.
– Κατάργηση του άρ. 13 περ. στ΄ ΠΚ περί κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια τέλεσης.
– Κατάργηση των άρ. 18 εδ. γ΄, 26 παρ. 2 και 47 παρ. 3 ΠΚ περί πταισμάτων.
– Κατάργηση του άρ. 19 εδ. β΄ ΠΚ.
– Κατάργηση του άρ. 21 ΠΚ περί προσταγής.
– Κατάργηση του άρ. 24 ΠΚ περί υπαίτιας πρόκλησης άμυνας.
– Πρόβλεψη μειωμένης ποινής για την μη συγγνωστή νομική πλάνη (άρ. 31 παρ. 2 ΠΚ).
– Κατάργηση του άρ. 33 ΠΚ περί κωφαλάλων εγκληματιών.
– Κατάργηση των άρ. 37-41 ΠΚ περί εγκληματιών ηλαττωμένης ικανότητας προς καταλογισμόν κ.λπ.
– Μετατροπή του άρ. 42 ΠΚ περί αποπείρας: γενική τιμώρηση της απόπειρας στα κακουργήματα, όπου προβλέπεται στα πλημμελήματα.
– Κατάργηση του άρ. 43 ΠΚ περί απρόσφορης απόπειρας.
– Μετονομασία του ηθικού αυτουργού σε υποκινητή (άρ. 46 παρ. 1 περ. α΄).
– Κατάργηση του άρ. 46 παρ. 1 περ. β΄ ΠΚ περί άμεσου συνεργού.
− Πρόβλεψη κατ’ αρχήν μειωμένης ποινής για τον υποκινητή και τον συνεργό, η οποία δύναται να εξομοιωθῄ με την ποινή του αυτουργού.
− Κατάργηση του άρ. 46 παρ. 2 ΠΚ περί προσχηματία υποκινητή (agent provocateur).
– Κατάργηση του άρ. 48 ΠΚ περί γενικής διάταξης επί των συμετόχων.
Ετικέτες: ποινικός κώδικας, νομοθετική πολιτική
Συνιστολόγιο 
31 Μαρτίου 2008 στο 11:33 μμ |
Ανοίγετε διάλογο με πολύ ενδιαφέρουσες και μελετημένες προτάσεις. Θα μπορούσατε να διευκρινίσετε ένα-δυο πράγματα;
– Για τον «υποκινητή» θα προτείνατε κατ’ αρχήν μειωμένη ποινή (και δυνητικά πλήρη) ακόμη κι εάν υποκινούσε το φυσικό αυτουργό στα πλαίσια μιας εγκληματικής οργανώσεως ή εάν μίσθωνε τις υπηρεσίες του;
– Είδα ότι έχετε δημοσιεύσει μελέτη για την έμμεση αυτουργία. Μπορείτε να γράψετε κι εδώ σύντομα την άποψή σας;
1 Απριλίου 2008 στο 8:42 πμ |
Άβερελλ, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, δεν έβρισκα άνθρωπο να τα συζητήσω όλα αυτά (και θα ακολουθήσουν και άλλα χειρότερα!). Ο πληθυντικός ευγενείας είναι βέβαια περιττός, εκτός αν τον προτιμάς.
Ενδιαφέρουσες τις βρίσκω και γω, ίσως όχι τόσο μελετημένες. Είναι απλώς κάτι για να γίνη συζήτηση, να ταράξη κάπως τα νερά. Ίσως γνωρίζεις ότι πελαγοδρομεί εδώ και τρία χρόνια ή κάπου τόσο μια αναθεωρητική επιτροπή για τον Ποινικό Κώδικα.
– Ακριβώς για περιπτώσεις σαν και αυτές που αναφέρεις προτείνω δυνητικά να επιβάλλεται η πλήρης ποινή. Πρέπει όμως να καθοριστή ρητώς πού είναι ο κανόνας και πού η εξαίρεση. Η ανεξαίρετη επιβολή της πλήρους ποινής υπό το ισχύον δίκαιο είναι υπερβολική: ο αυτουργός τελεί το έγκλημα, όχι ο υποκινητής του!
– Αν μπορούσα να γράψω σε δυο τρεις γραμμές την άποψή μου για την έμμεση αυτουργία, θα ήμουν σοφός άνθρωπος… Μην αγοράσης φυσικά το βιβλίο, είναι πάρα πολύ βαρετό. Θα γράψω πέντε πράγματα αργότερα.
1 Απριλίου 2008 στο 8:51 πμ |
Επειδή όχι μόνο οι αστικολόγοι αλλά και το κράτος απεχθάνεται τον horror vacui, μήπως, αντί της επιθυμητής απεγκληματοποίσης, οδηγηθούμε σε μια αμφίβολης νομιμότητας επιβολή ποινών με νέες, σιβυλλικές στην ερμηνεία τους, διατάξεις του ειδικού μέρους ή των ειδικών ποινικών νόμων;Κι έτσι ό,τι κερδίσομε από τη φιλελευθεροποίηση του γενικού μέρους το χάσουμε από το ειδικό;
1 Απριλίου 2008 στο 9:03 πμ |
Θάρσει, Μύρων, ακολουθεί και η Ανακάθαρσις του Ειδικού Μέρους! Εμείς οι ποινικολόγοι αγαπάμε το ελεύθερο ποινικής καταστολής βάκουουμ, γιατί κατανοούμε τον επικουρικό και αποσπασματικό χαρακτήρα του Ποινικού Δικαίου!
1 Απριλίου 2008 στο 9:44 πμ |
Αγαπητέ Αθανάσιε, τον πληθυντικό ευγενείας θα εξακολουθήσω να τον χρησιμοποιώ στη δική μου σελίδα, αλλά ευχαρίστως να μιλάμε εδώ στον ενικό. Θα μπορέσεις να μας πεις κάποια περισσότερα πράγματα (αν και έχω κάποιες υποψίες) για την κοινή γραμμή σκέψης που ενώνει τις προτάσεις αυτές;
1 Απριλίου 2008 στο 10:31 πμ |
Χμ, εδώ στο Γενικό Μέρος δεν είναι και πολύ εμφανές, φαίνεται πολύ καλύτερα στο Ειδικό και στους Ειδικούς Ποινικούς Νόμους, που θα ακολουθήσουν: η αυστηρή εφαρμογή της αρχής της βλάβης (που περιλαμβάνει βέβαια και την διακινδύνευση). Μερικές ιδέες που συνάπτονται με αυτήν είναι η απόρριψη της offence ως αιτιολογίας της εγκληματοποίησης, η απομάκρυνση κάθε στοιχείου φρονηματικού ποινικού δικαίου, ο τονισμός της προσωπικής ευθύνης.
Από τις αλλαγές του Γενικού Μέρους πολλές είναι ουδέτερες, κάποιες έχουν κυρίως τεχνικό χαρακτήρα (π.χ. μετονομασίες), άλλες συνάπτονται με αλλαγές στην Ποινολογία (π.χ. άρ. 37-41 ΠΚ), που επίσης θα ακολουθήση.
Ιδεολογικά χρωματισμένες, με την έννοια που αναφέρω εδώ, θα έλεγα ότι είναι η κατάργηση των διατάξεων περί κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια τέλεσης, προσταγής, υπαίτιας πρόκλησης άμυνας, απρόσφορης απόπειρας και agent provocateur. Αυτές ασφαλώς δίνουν ένα στίγμα.
1 Απριλίου 2008 στο 10:37 πμ |
Σχετικά με την έμμεση αυτουργία, θα μου επιτρέψης να αντιγράψω κάποια σημεία ενδιαφέροντος, Schwerpunkte που λέγαμε και στο χωριό, όπως τα κατέγραψα και τα διένειμα κατά την υποστήριξή μου:
– Διακρίνεται περιγραφικώς ο προπράκτης από τον μεταπράκτη.
– Πρωτεύουσα έννοια η αυτουργία: συμμέτοχος είναι όποιος δεν είναι αυτουργός.
– Η περί αυτουργίας θεωρία εφαρμόζεται ομοίως και στα εκ δόλου και στα εξ αμελείας τελούμενα εγκλήματα.
– Είναι αδύνατος ο αποκλειστικά αντικειμενικός ορισμός της αυτουργίας.
– Η θεωρία της κυριαρχίας επί της πράξεως είναι μικτή: απαιτείται αντικειμενικώς κυριάρχηση και υποκειμενικώς δόλος κυριάρχησης.
– Η κυριαρχία διακρίνεται σε γενική και ιδιαίτερη, θετική και αρνητική, πραγματική και δυνητική.
– Ίδιον της έμμεσης αυτουργίας είναι η χειραγώγηση του διαμέσου.
– Δεν νοείται αμελής έμμεση αυτουργία.
– Αρχή του αλληλαποκλεισμού των ενήμερων αυτουργιών και αρχή της μονογονεϊκότητας του εγκλήματος.
– Συμμεθεκτή είναι η κυρία πράξη όταν τελήται τοὐλάχιστον με ενσυνείδητη αμέλεια, όταν δηλαδή ο μεταπράκτης είναι ενήμερος (ενδιάμεση περιωρισμένη εξάρτηση). Αν τελεσθή με άνευ συνειδήσεως αμέλεια, η αυτουργία είναι έμμεση∙ αν τελεσθή χωρίς κάποιο είδος αμέλειας, η αυτουργία είναι άμεση.
– Δεν είναι δυνατή συνέργεια σε αμελή πράξη.
– Η έμμεση αυτουργία συμπίπτει αντικειμενικά με την ηθική αυτουργία.
– Τα σωματοπαγή εγκλήματα διακρίνονται σε γνήσια και μη γνήσια.
– Η διά παραλείψεως έμμεση αυτουργία είναι δυνατή.
– Η αγνοούμενη έμμεση αυτουργία τιμωρείται ως πρόκληση σε τέλεση και αυτουργία του οικείου εγκλήματος εξ αμελείας.
– Η νομιζόμενη έμμεση αυτουργία τιμωρείται ως τετελεσμένη ηθική αυτουργία.
– Αποκρούεται η εφαρμογή της λεγόμενης «αρχής της υπευθυνότητας».
– Στην πραγματική παραπλάνηση σε αυτοπροσβολή ενήμερου μεταπράκτη προκρίνεται η εφαρμογή της θεωρίας της κυριαρχίας έναντι της θεωρίας της συναινέσεως.
– Εισάγεται η περίπτωση της νομικής παραπλάνησης σε αυτοπροσβολή.
– Στον εξαναγκασμό σε αυτοπροσβολή προκρίνεται η εφαρμογή της τροποποιημένης κατά Jakobs θεωρίας της κυριαρχίας.
– Στο άρ. 49 ΠΚ επί εξωτικού προπράκτη και εσωτικού μεταπράκτη δεν υπάρχει έμμεση αυτουργία. Επί εσωτικού προπράκτη και εξωτικού μεταπράκτη η έμμεση αυτουργία δεν είναι γνήσια.
– Στην ρύθμιση του άρ. 49 υπάγονται όλα τα ιδιάζοντα εγκλήματα (ιδιαίτερα εγκλήματα + εγκλήματα υπερχειλούς υποκειμενικής υπόστασης). Άρα η περίπτωση του άχρου διαμέσου υπάγεται στο άρ. 49 ως έμμεση αυτουργία.
– Η προσταγή είναι περίπτωση μη γνήσιας έμμεσης αυτουργίας, κατ’ ουσίαν υποκίνησης.
– Όταν ο μεταπράκτης είναι νήπιο, η αυτουργία είναι άμεση∙ στους παίδες, στους εφήβους και στους ανίκανους προς καταλογισμό προκρίνεται η κατά περίπτωση εκτίμηση.
– Επί συγγνωστής νομικής πλάνης υπάρχει έμμεση αυτουργία.
– Αποκρούεται η θεωρία του «ωργανωμένου εξουσιαστικού μηχανισμού».
– Στην Dohna-Fall προκρίνεται η λύση της απλής συνέργειας.
– Η απόπειρα έμμεσης αυτουργίας δίνεται κατά την συνολική θεωρία/θεωρία του διαμέσου.
– Είναι δυνατή και πεπερασμένη και μη πεπερασμένη απόπειρα έμμεσης αυτουργίας. Από την μη πεπερασμένη η υπαναχώρηση απαιτείται ενίοτε να γίνῃ και δι’ ενεργείας.
– Η άμεση αυτουργία απορροφεί την έμμεση.
Τώρα που τα διαβάζω μου φαίνονται και μένα αλαμπουρνέζικα βέβαια… 😉
1 Απριλίου 2008 στο 11:06 πμ |
Δεν φανταζόμουν ότι θα σε έβαζα σε τόσο πολύ κόπο! Ευχαριστώ πάρα πολύ για τις διευκρινίσεις – η μελέτη υποβλήθηκε ως διπλωματική μεταπτυχιακή εργασία ή ως διδακτορική διατριβή; Επιφυλάσσομαι για συνέχεια στη συζήτηση και αναμένω τις επόμενες προτάσεις σου.
1 Απριλίου 2008 στο 12:11 μμ |
Κανένας κόπος, απλή αντιγραφή έκανα. Πρόκειται για το διδακτορικό μου, το οποίο τώρα νιώθω σχεδόν σαν να το έχη γράψει κάποιος ξένος, τόσο μακριά μου φαίνεται και τόσο πολύ τα έχω ξεχάσει!
1 Απριλίου 2008 στο 5:00 μμ |
Αν μου επιτρέπετε, τρεις πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις.
Η κατάργηση του άρθρου 46 παρ. 2, δεν θα έχει ως αποτέλεσμα να μένει ατιμώρητος ο agent provocateur, ελλείψει δόλου ως προς την τέλεση του αδικήματος;
Επίσης, η κατάργηση του άρθρου 48, δεν σημαίνει ότι ο ηθικός αυτουργός και ο συνεργός θα μένουν ατιμώρητοι ενώ στο πρόσωπό τους δεν συντρέχουν οι λόγοι άρσης του αξιοποίνου του φυσικού αυτουργού;
Έχετε υπ’ όψη τη διαμόρφωση κάποιου μηχανισμού που θα αξιολογεί ποινικά τις συμπεριφορές που υπάγονται σε τέτοιες περιπτώσεις ή προτείνετε αποποινικοποίησή τους;
Για τα λοιπά επιφυλάσσομαι, καθότι μη ποινικολόγος.
1 Απριλίου 2008 στο 5:28 μμ |
Μιχάλη, καλώς ήλθες.
Στην πρώτη ερώτηση η απάντηση είναι ναι, φυσικά. Ε και; Πρόκειται για διάταξη που δεν έχει ποτέ εφαρμοστή ούτως ή άλλως, έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της εξατομίκευσης της ποινικής ευθύνης και αναιρείται από ειδικούς λόγους άρσεως του αδίκου σε όλες τις πρακτικά σημαντικές περιπτώσεις (π.χ. ναρκωτικά, αρχαιοκαπηλία κ.λπ.).
Στην δεύτερη ερώτηση η απάντηση είναι όχι. Από την διατύπωση των άρ. 46 και 47, όπου ο λόγος είναι για «άδικη πράξη», προκύπτει ότι η εξάρτηση προϋποθέτει απλώς μια τελειωτικά άδικη πράξη. Συνεπώς, ό,τι συμβαίνει από κει και πέρα (αποκλεισμός του καταλογισμού, άφεση του αξιοποίνου κ.λπ.) ενεργεί υποκειμενικά, για κάθε συμμετέχοντα στον οποίον συντρέχει. Το άρ. 48 ΠΚ δεν είναι λανθασμένο, αλλά είναι παλιλλογία και περιττολογία. Ιστορικά εξηγείται αυτό επειδή μπήκε στο σχέδιο ΠΚ εμβόλιμα από ένα γερμανικό σχέδιο όπου είχε λόγο υπάρξεως, μια και εκείνο το σχέδιο ακολουθούσε το σύστημα της άκρας εξαρτήσεως (: προϋπόθεση της συμμετοχής η ένοχη κυρία πράξη). Δεν υπάρχει λόγος να διαιωνίζουμε μια αβλεψία.
Στην τρίτη ερώτηση νομίζω ότι απάντησα ήδη.
Για μη ποινικολόγος ήταν μια χαρά οι ερωτήσεις σου!
1 Απριλίου 2008 στο 9:35 μμ |
Για τις περιπτώσεις απρόσφορης απόπειρας έχω πει τη γνώμη μου και θεωρώ ότι δεν έχω πάρει ικανοποιητικές απαντήσεις στο θεωρείν (http://blog.theorein.org/?p=147#comments). Δε θα κουράσω με την αναπαραγωγή τους εδώ – θα ρωτήσω μόνο αν ακολουθεί υποστήριξη των επί μέρους προτάσεων ή όχι προκειμένου να γνωρίζω αν θα μπούμε και σε αυτό στο άμεσο μέλλον ή θα πρέπει να σας κουράσω τελικά.
2 Απριλίου 2008 στο 12:04 πμ |
O λύκος κι αν εγέρασε….
Αγαπητέ Αθανάσιε, νόμιζα ότι η Ανακάθαρση της Ανακαθάρσεώς σου που εκείνο το καλό παιδί ο Garett είχε αναλάβει στο Greeklaws, θα σε έκανε να εγκαταλείψεις οριστικά τα μεγαλόπνοα σχέδιά σου. Αλλά εσύ μυαλό δεν έβαλες…
Εξακολουθείς να θέλεις να «πετάξουμε (sic)» το ποινικολογικό σκάφος, ξεχνώντας ότι δεν πρόκειται για αεροπλάνο αλλά για τρένο που πρέπει να πατάει γερά στις γραμμές του και να κινείται με αργό ρυθμό: Αυτό λέγεται φύσει προσγειωμένη ποινικολογική σκέψη και σου είναι ψιλοάγνωστο μες στον –σχεδόν εφηβικό και πάντοτε συγκινητικό- ποινικολογικό ενθουσιασμό σου…
Επισημαίνω τέλος με παράπονο (πικρό) ότι φράσεις όπως η «δεν έβρισκα άνθρωπο να τα συζητήσω όλα αυτά» δείχνουν ότι η μνήμη σου αλλά και η εκτίμησή σου στον διάλογο δεν είναι και τόσο μεγάλες… Δώσε μου λοιπόν έναν καλόν λόγο για να σου ξαναγράψω εδώ σχόλια και θα το κάνω: Σε τέσσερα χρονάκια θα έχεις ξεχάσει πάλι όσα είπαμε και θα νεκρανασταίνεις την Ανακάθαρση (σαν ζόμπι, ένα πράγμα). Άντε να ξαναβρώ τότε παλούκι για την απέθαντη ποινικολογική σου καρδιά. Μήπως τελικώς σου χρειάζεται βρεγμένη σανίδα; Ή ίσως πίσσα και πούπουλα (αυτά θα μας τα βρει ο Άβερελ!)…
Τί άτιμη φάρα που είναι οι ανακαθαρτές ποινικολόγοι…
Υγ. Όστις συνάγει εκ των ανωτέρω ότι δεν αγαπώ τον συ-συνιστολόγο μου και δεν εκτιμώ την ποινική του σκέψη τελεί σε πλάνη (ασύγγνωστη συνιστολογική). Φυσικά και πρέπει να διαβάζουμε τον Αθανάσιο. Πάρτε τους ποινικούς σας κώδικες!
2 Απριλίου 2008 στο 2:13 μμ |
Κωνσταντίνε,
ως γνωστόν, μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαινόμαστε. 🙂 Οι περιπτώσεις απρόσφορης απόπειρας που έχεις στο μυαλό σου δεν είναι στην πραγματικότητα απρόσφορες, αλλά πρόσφορες, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. Πρόσφορες θεωρώ λίγο πολύ όλες τις περιπτώσεις που η κρατούσα γνώμη ονομάζει σχετικώς απρόσφορες. Όσο για τις απολύτως απρόσφορες, να απεγκληματοποιηθούν, σιγά την τριχιά πια.
Χωριστή αιτιολογία για κάθε πρόταση δεν πρόκειται να γράψω, αν υπάρχη κάποια επιμέρους απορία εκτός από την απρόσφορη, ρώτα με. Χολντ γιορ χόρσιζ όμως, θα ακολουθήση το ειδικό μέρος και εκεί, πίστεψέ με, θα έχης πολλά να παρατηρήσης!
ΚΤ,
έχω φάει την ζωή μου ρε φίλε με την πάρτη σου, ασπρίσαν τα μαλλιά μου, πέσανε τα δόντια μου, πλήθυνε η μπάκα μου, παίρνει διδακτορικό ο Καλλίρης και ακόμα δεν συλλαμβάνεις το μέγεθος της εμπνεύσεώς μου! Ε, πάει τελείωσε, θα σε ανακαθάρω και σένα! Με τα κρεμμυδάκια! 🙂
2 Απριλίου 2008 στο 2:53 μμ |
Θανάση,
Καλά, αυτό το έχω διαπιστώσει προ πολλού. Ίσως θα έπρεπε να μας διευκρινίσεις εξ αρχής ποιες ακριβώς απόπειρες (εν προκειμένω τις απολύτως απρόσφορες μόνο) θέλεις να απεγκληματοποιήσεις, διότι κάποιοι εξ ημών δεν παρακολουθούμε την σκέψη σου όσο φανατικά ενδεχομένως θα έπρεπε και δεν μαντεύουμε πάντα τι εννοείς. Γιατί θα πρέπει εγώ να τα καταλάβω όλα αυτά από ‘ενα λιτό (quote): «Κατάργηση του άρ. 43 ΠΚ περί απρόσφορης απόπειρας»;
ΥΓ: Ποιος παίρνει διδακτορικό;
ΥΓ2: Μετά από τον παρόντα δημιουργικό μας διάλογο δεν ‘περιμένω’ απλώς το ειδικό μέρος: I ‘m holding my breath to say the least.
3 Απριλίου 2008 στο 7:06 πμ |
Βασικά όσον αφορά τη διάταξη για τον agent provocateur, έχει νομίζω τη βασική λειτουργία να ποινικοποιεί την παγίδευση πολιτών από αυτεπάγγελτους ή ανεπίσημους ασφαλίτες, και να περιορίζει την προανακριτική διείσδυση στα εντεταλμένα όργανα. Το γεγονός ότι η νομοθεσία είναι ελλειπής ως προς τους τελευταίους δεν σημαίνει άλλωστε ότι πρέπει να μείνουν ανεξέλεγκτοι. Στο μυαλό μου η διάταξη έχει καταχωρηθεί ως κυρίως πολιτικού χαρακτήρα.
Για το 48 μου φαίνεται ότι μπορεί να έχεις δίκιο, αλλά μια σαφής διάταξη είναι καλύτερη από μια δογματική αιτιολόγιση.
Όσον αφορά την απρόσφορη απόπειρα και τα υπόλοιπα, δεν μπορώ να πω ότι είμαι πρόχειρος. Αλλά μου φαίνεται ότι μιας τέτοιας έκτασης τροποποίηση μπορεί να ανοίξει τρύπες από δογματικής και πρακτικής απόψεως. Έχει κάποιο δίκιο ο ΚΤ που μιλάει για τρένο που πρέπει να πατάει γερά στις ράγες του. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι αν πρέπει δεν θα τροποποιήσουμε. Επιφυλάσσομαι όμως γιατί το θέμα ξεπερνά κατά πολύ τη θεωρητική μου θεμελίωση στο γενικό μέρος του Ποινικού δικαίου, και μου φαίνεται ότι έτσι κι αλλιώς πρέπει να ανατρέξω στο Greklaws για να δω τη σχετική συζήτηση.
3 Απριλίου 2008 στο 3:38 μμ |
Μιχάλη,
«Αλλά μου φαίνεται ότι μιας τέτοιας έκτασης τροποποίηση μπορεί να ανοίξει τρύπες από δογματικής και πρακτικής απόψεως.»
Χα, εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα! «Τρύπες»; Ας ακολουθήσουμε λίγο την παρομοίωση: η ποινική καταστολή είναι ένα ομοιόμορφο και εκτεταμένο χαλί, όπου πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε τις τρύπες, ή μήπως είναι μερικοί λεκέδες εδώ κι εκεί πάνω σε ένα κατάλευκο τραπεζομάντιλο ελευθερίας;
4 Απριλίου 2008 στο 12:53 μμ |
Η Γενική Συνέλευση του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης που συνήλθε την 1 Απριλίου 2008 έλαβε, μεταξύ άλλων, και τις αποφάσεις:
– αποχή των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους από 2 έως 16 Απριλίου 2008.
Επίσης αποφάσισε, μέχρι την ανωτέρω ημερομηνία (16.4.2008):
– Κατάληψη των δύο Δικαστικών Μεγάρων Θεσσαλονίκης 7, 8 και 9 Απριλίου 2008.
– Μη απόδοση της παρακράτησης του φόρου 15%.
– Μη απόδοση των εισπραττόμενων ποσών στο Ταμείο Νομικών.
– Μη παράδοση των ασφαλιστικών βιβλιαρίων του Ταμείου Νομικών.
(αντιγραφή από τη σχετική ανακοίνωση του ΔΣΘ)
Εν όψει του παραπάνω ιστορικού ερωτάται (ή, για την ακρίβεια, θέλω τη γνώμη σου, Αθανάσιε, στο βαθμό που τίθενται ζητήματα του γενικού μέρους του ΠΚ):
– ο δικηγόρος που θα απόσχει, συμμορφούμενος με την απόφαση, και θα προκαλέσει ζημία στον εντολέα του, τελεί απιστία δικηγόρου (233 ΠΚ);
– το ΔΣ που θα αρνηθεί να αποδώσει φόρους, εισφορές κ.λπ., διαπράττει τα αντίστοιχα αδικήματα που προβλέπονται από τη φορολογική και ασφαλιστική νομοθεσία;
Τίθεται ζήτημα απαλλαγής από ευθύνη λόγω προσταγής ή, πιστεύεις, συντρέχει κάποιος άλλος λόγος άρσεως του αδίκου ή του καταλογισμού (λ.χ. νομική πλάνη); Υπενθυμίζω ότι με την ΟλΣτΕ 2512/1997 (Αρμ 1997.1165 = ΝοΒ 1998.1527) κρίθηκε ότι η απόφαση για αποχή αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη και είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ μόνο στο βαθμό που η αποχή θα είναι βραχυχρόνια (μία ή δύο ημέρες) και η απόφαση δεν θα συνοδεύεται από την απειλή ποινικών κυρώσεων για την παράβασή της.
4 Απριλίου 2008 στο 12:56 μμ |
(συμπλήρωμα)
Θα έδινες, ενδεχομένως, διαφορετική απάντηση στο ερώτημα στο πλαίσιο της «Ανακαθάρσεως»;
4 Απριλίου 2008 στο 1:13 μμ |
α. Όχι, η αναβολή δεν είναι βλάβη, είναι ταλαιπωρία. Κάθε άλλη ζημία μάλλον δεν θα καλύπτεται από τον δόλο του δικηγόρου.
β. Ναι, φυσικά. Ο «αγώνας, αγώνας, αγώνας διαρκείας» δεν είναι λόγος άρσεως του αδίκου.
Προσταγή; Όχι βέβαια, δεν είμαστε στρατιωτάκια! Ίσως κάτι σε σύγκρουση καθηκόντων, δηλαδή κατ’ ουσίαν κατάσταση ανάγκης, να μπορούσε να εφαρμοστή. Καθήκον να παραστής βάσει της εντολής και καθήκον να μην παραστής βάσει του φιρμανιού του ΔΣΘ. Χμρφ…
εεεεε, το παράδειγμα δεν είναι πραγματικό, έτσι; Όλα τα έχουν δει τα μάτια μας…
(συμπλήρωμα)
Γιατί να δώσω διαφορετική απάντηση;
(συμπλήρωμα δικό μου)
Θύμησέ μου στο τέλος να γράψω από πού βγαίνει ο τίτλος «Ανακάθαρσις»!
4 Απριλίου 2008 στο 2:55 μμ |
Το παράδειγμα είναι πραγματικό, Αθανάσιε, έκανα σχεδόν copy-paste την ανακοίνωση του συλλόγου που έλαβα με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
Μπορεί μερικές φορές και από την αναβολή να επέλθει βλάβη (λ.χ. σε περιπτώσεις ασφαλιστικών μέτρων, όπου το ασφαλιστέο δικαίωμα χάνεται) – σε τέτοιες περιπτώσεις αναφέρθηκα στο πρώτο ερώτημα.
Διευκρινίζω για το συμπλήρωμα: ίσως να έδινες διαφορετική απάντηση, εάν τυχόν θεωρούσες ότι συντρέχει περίπτωση προσταγής υπό το ισχύον καθεστώς, την οποία (στην Ανακάθαρση) επιζητείς να καταργήσεις ως λόγο άρσεως του αδίκου.
4 Απριλίου 2008 στο 3:00 μμ |
«Το παράδειγμα είναι πραγματικό, Αθανάσιε, έκανα σχεδόν copy-paste την ανακοίνωση του συλλόγου που έλαβα με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο»
όου κέι… Άντε, ευθυμήσαμε και σήμερα…
4 Απριλίου 2008 στο 3:06 μμ |
Μα την αλήθεια, δεν κάνω πλάκα! Ακολουθεί η ανακοίνωση σε πλήρη αντιγραφή:
ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΑΠΟΧΗ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΑΠΟ 2 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ2008
Η Γενική Συνέλευση του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης που συνήλθε την 1η Απριλίου 2008, αποφάσισε:
ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ
ΑΠΟ 2 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008
Επίσης αποφάσισε, μέχρι την ανωτέρω ημερομηνία (16.4.2008):
– Κατάληψη των δύο Δικαστικών Μεγάρων Θεσσαλονίκης 7, 8 και 9 Απριλίου 2008.
– Μη απόδοση της παρακράτησης του φόρου 15%.
– Μη απόδοση των εισπραττόμενων ποσών στο Ταμείο Νομικών.
– Μη παράδοση των ασφαλιστικών βιβλιαρίων του Ταμείου Νομικών.
Τέλος αποφάσισε να συγκληθεί νέα Γενική Συνέλευση στις 14 και 15 Απριλίου 2008.
Θεσσαλονίκη 2 Απριλίου 2008
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝ. ΛΑΜΤΖΙΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΜ. ΒΑΛΕΡΓΑΚΗΣ
8 Απριλίου 2008 στο 2:17 μμ |
@ όλους
Τα των δικαστικών Μεγάρων δεν τα σχολιάζω. Είναι γνωστό πλέον ότι έπεσε ξύλο, και ειλικρινά μου φαίνεται καλώς έπεσε. Αν δηλαδή ήθελαν να καταλάβουν τη βουλή θα τους άφηναν; Όχι, θα ήταν πραξικόπημα (ή επανάσταση). Εκτός αν θεωρούν ότι τα δικαστήρια είναι απλές δημόσιες υπηρεσίες, οπότε δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει απονομή δικαιοσύνης, δικηγόρος, δικαστής.
Όσον αφορά την αποχή, η αλήθεια είναι ότι αν υπήρχε σπουδαίος λόγος που θα δικαιολογούσε άδεια από το σύλλογο να δικάσει ο δικηγόρος παρά την αποχή, και δεν μερίμνησε να τη ζητήσει, τότε ναι, νομίζω ότι είναι απιστία δικηγόρου.
@ Αναγνωστόπουλος
Το ποινικό δίκαιο πρέπει να είναι ο καλύτερα θεμελιωμένος κλάδος του δικαίου. Χωρίς τρύπες, χωρίς χώρο για λογικά άλματα και διαφορετικές ερμηνείες. Αλλιώς ανοίγει ο δρόμος για την αυθαιρεσία της εξουσίας.